พูดถึงเพื่อนแท้ สิ่งที่คิดถึงคือ.. เหตุการณ์หลังจากงานชุมนุมเยาวชนแห่งชาติ

นึึกย้อนไปสมัยเป็นเยาวชนกันเลยทีเดียว :p (มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ฝังใจและอยากทำดีกับเพื่อน)

ตอนนู้นได้รับคัดเลือกเป็นตัวแทน (จังหวัดละ 4 คน ชายสอง หญิงสอง) โดยที่เราได้อภิสิทธิ์เลือกคนไปด้วยได้

ปกติเค้าจะเลือกกันมาอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นไม่รู้นึกไงให้เราช่วยเลือก ซึ่งนี่ก็เป็นงานที่ดีนะ

แต่คนอื่นๆ เค้าไม่อยากไปกัน ก็เลยเลือกเพื่อนคนนึง ก็คือคนที่รู้สึกว่าเป็นเพื่อนกันทั่วไปนั่นแหละ

จริงๆ มันก็ไม่ค่อยสนใจอยากไป จนตอนที่เราชวนนั่นหละค่อยคิดจะไป

แค่ตอบว่า "เออ.. ได้ เอาไงเอากัน" แล้วจากนั้นก็ได้ใช้ชีวิตร่วมกันทั้งวันทั้งคืน

ไม่แน่่ใจว่างาน 5 วันหรือ 7 วัน (รวมเดินทาง) น่าจะเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ได้มีโอกาสอยู่กับเพื่อน

หมายถึงกับใครสักคน เพราะปกติอย่างมากก็แค่เล่นด้วยกันหลังเลิกเรียน ไม่ได้อยู่ทั้งวันทั้งคืน

ในช่วงนั้นอะไรๆ ที่ดูเหมือนยาก พอมีเพื่อนก็กลายเป็นง่ายไปหมด

จะคิดทำไรได้มากกว่าเดิม ทั้งที่เพื่อนก็เป็นคนธรรมดาๆ ที่ไม่ถึงขึ้นเก่งมากหรือพิเศษอะไรขนาดนั้น

แค่ต่างเชื่อใจกันแบบ เชื่อโดยไร้เงื่อนไขเลย มันก็ทำไรที่พิเศษกว่าปกติที่เคยทำได้ด้วยตัวเองเยอะมาก

เราเลยรู้สึกว่า เฮ้ย.. มีเพื่อนมันดีจริงๆ เลย (แต่นั่นก็เป็นความต่างระหว่างเพื่อนทั่วไป กับเพื่อนจริงๆ)

แล้วหลังกลับมา ก็เหมือนสนิทรู้ใจกันมากขึ้น แบบรู้เลยว่าเราคิดอะไร หรือ จากเหตุการณ์นีแล้วเราจะทำไรต่อ

ทั้งเราและเค้าที่สนิท และรู้ใจกัน การมีคนแบบนี้มันดีนะ เพราะคิดจะทำไรไม่ต้องเตี้ยมกันเลย ทันกันตลอด ^__^

คนที่เป็นได้แบบเนี้ย มีคนเดียวในชีวิต ถ้าให้ประเมินค่า คงหลายสิบล้าน อาจจะเป็นร้อยล้านเลยสำหรับตัวเรา

แต่ประเด็นคือ มีตังก็หาซื้อเพื่อนไม่ได้หรอก ซึ่งจากการทำดีกับใครๆ จริงใจกับแทบทุกคนมาทั้งชีวิต

มีเพื่อนแบบเนี้ย อยู่น้อยมาก แค่ไม่กี่คนเองนับดูตอนนี้คงเหลือสามคนได้มั้ง แต่ก็ยังดีที่มี

และอีกเรื่องคนนี้ที่สนิทที่สุด เค้าเสียชีวิตไปแล้ว แต่เราก็ยังคิดถึงเค้าอยู่เรื่อยๆ

สรุปเพื่อนแท้ ก็คือเพื่อน ที่จะคอยอยู่กับเราในทุกที่ ทุกเวลา ที่เราต้องการ รู้ใจกัน เข้าใจกัน เชื่อใจกัน

หวังดีต่อกัน แม้จะพร้อมสนับสนุนกันทุกเรื่อง แต่ถ้าสิ่งไหนไม่ดี ก็พร้อมที่จะคัดค้านกัน ไม่ใช่พากันเสียคน

คนที่ดีกับเราโดยไม่ได้เรียกร้องอะไรตอบแทน และเราก็อยากดีกับเค้าโดยไม่หวังไรตอบแทน

แต่ต่างคน ต่างก็ได้สิ่งตอบแทนมาอยู่แล้วคือมิตรภาพ

พูดไปพูดมาก็คล้ายคนรักเลยเนอะ ^__^ แต่มันก็มีรายละเอียดบางอย่างที่แตกต่างกันมากพอสมควร

ส่วนการเป็นเพื่อนกับตัวเอง อันนี้คงทำได้แค่ทางจิตใจ คิดเองกับตัวเอง และชวน แอนเจิล & เดวิล มาประชุมกัน

แต่มันก็ดีได้แค่ระดับนึง ถ้าจะพัฒนาต่อยอดไปอีก มีเพื่อนจะดีกว่า เพราะมันเหมือนเราแยกร่างทางกายภาพได้

ใจเดียวกัน แต่มีหลายแรง หลายมือ หลายตา หู ปาก มันดีกว่าทำไรตัวคนเดียวมากเลยนะ

ต่อให้เราเก่งแค่ไหน มันก็พาเราไปได้แค่ระดับนึง แต่การจะมีเพื่อนแท้สักคนคอยช่วยเหลือกันไป

เราคงไปได้ทุกที่ที่ต้องการ และทำได้แทบทุกอย่างที่อยากทำ เป็นอะไรที่ลึกซึ้งนะ.. ^___^

ปอลอ. ผมตั้งใจทำตัวดีขึ้น ให้พอจะได้เป็นเพื่อนคุณนะ

ระหว่างนี้แกล้งโง่บ้าง หลงผิดมาคบกันเป็นเพื่อนไปก่อน

อีกสักพักใหญ่ๆ ค่อยเริ่มใช้ปัญญาก็ได้ =^___^=