หากคุณรู้สึกผิดหวังกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างรุนแรง คุณจะมีวิธีรับมือกับความผิดหวังอย่างไรกันบ้างครับ

ยอมรับมัน คงไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอ

ผมเชื่อว่า เรื่องเหล่านี้ พูดได้แต่ทำยากแน่นอน

แต่ถึงยังไง มีทางเดียวคือ พยายามยอมรับมันให้ได้ครับ เพราะถึงยังไงมันก็คือความจริงของชีวิตที่ต้องเจอ

เมื่อผ่านพ้นมันไปได้แล้ว จะรู้สึกได้เลยว่า เราเริ่มมีความเข้มแข็งขึ้นมา....

ถ้าเป็นมุมมองในเรื่องความรัก....ก็คงฟูมฟามไม่นาน !!!

หลังจากนั้นก็คงจะปลงว่า....มันคงไม่ใช่เนื้อคู่ของกูแน่นอน

แล้วก็ลั่นล้ากันต่อไป !!!! ( คงขึ้นอยู่กับวัยด้วยนะ )

....................................................!!!

สิ่งที่สูญ และผิดหวัง ช่างมันเถอะ

คุณอาจเจอะ สิ่งดีดี ยังมีอยู่

สิ่งที่ใช่ อาจจะใกล้ ใครจะรู้

จงตั้งอยู่ สู้ปัญหา ดีกว่ามั้ย !!!

( เรื่องขี้ผงน่า.....!!!! )

รับมือด้วยการยอมรับ ... และก็ปลง

เพราะคิดว่าไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว นอกจากยอมรับ

ถ้าไม่ยอมรับและรับมือกับมันไม่ได้ ปานี้คงนอนในหลุมไปแล้ว

ต่อให้จะผิดหวังอะไรรุนแรงแค่ไหน

ต่อให้จะผิดหวังกะใคร หรือแม้แต่ตัวเอง

จงเตือนใจอยู่เสมอว่า คนอื่นก็เป็นเหมือนเรา

เราไม่ใช่คนเดียวที่เกิดมาเจอเรื่องร้ายๆหรอกนะ

มีคนอีกตั้งมากมาย ที่จะต้องเจอ เผลอๆเค้าอาจจะเจอหนักกว่า เราแค่ยิบย่อยด้วยซ้ำไป

---- จงสร้างสวนดอกไม้ของคุณเอง แทนการรอดอกไม้จากผู้อื่น ----

การยอมรับนี้ทำยากเน๊อะ แต่ไม่มีวิธีใดแล้วล่ะที่จะรับมือได้ดีเท่ากับการยอมรับ

สำหรับพี่ของร้องไห้ก่อน 555555 ร้องไห้ให้พอ แล้วค่อยว่ากันต่อ เวลาจะช่วยเยียวยา .. บั้ยยยยย !!!

อันดับแรก คงปฏิเสธไม่ได้ ว่าโมเม้นท์แรก คือ การฟูมฟาย

ไม่ว่าจะคิดวกวน ร้องไห้ ตีโพยตีพาย (ซึ่งอาจทำคนเดียวในห้อง

หรือ เพียงการคิดตีโพยตีพายอยู่ในหัวของตัวเอง)

หลังจากผ่านพ้นช่วงนั้นไปแล้ว ก็จะเริ่มตั้งสติ ทบทวน สิ่งที่เกิดขึ้น ได้ เป็นลำดับต่อไป

ซึ่ง การรับมือกับความผิดหวังก็ เริ่มในขั้นตอนนี้แหละจ้ะ เพราะเป็นช่วงของการยอมรับเหตุผล

ถ้าไม่มีใครช่วยประคับประคอง เราก็ต้องประคับประคองตัวเอง ใจเราเอง

คิดเสียว่า ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ยากต่อการควบคุม

แม้ตัวเราเอง หลายๆ ครั้งก็ยังทำหรือไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคาดหวังเลย

นับประสาอะไรกับคนอื่น หรือเหตุการณ์อื่นที่เป็นปัจจัยภายนอก

ซึ่งมีตัวแปรอีกมากมายที่เข้ามาเกี่ยวข้อง และทำให้ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคาดไว้

สมมติฐานในการทดลองต่างๆ ยังต้องเผื่อปัจจัยภายนอกที่ควบคุมไม่ได้ไว้เลย

นับประสาอะไรกับเรื่องราวที่เราพบเจอ ... เราก็ควรต้องเผื่อใจกับเหตุการณ์ หรือปัจจัยภายนอก

ที่ไม่อาจควบคุมได้ไว้ด้วย ... สรุป ก็คือ การทำใจและการยอมรับความจริง ในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้

ถ้าเป็นตัวเองนะคะ

ร้องไห้ก่อนเลย แต่เป็นคนไม่พูดค่ะ ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น ไม่ต้องการคนปลอบ ไม่ชอบให้คนอื่นเห็นความอ่อนแอ

พอร้องแล้วก็พอค่ะ หาทางออก มันต้องมีบ้างละ คิดทบทวนว่าเราควรแก้อะไร ควรปรับอะไร

แต่ถ้าเราปรับ เราแก้ แล้วมันไม่ดีขึ้นเลย เราก็พอค่ะ ไม่ยุ่งกับสิ่งนั้นอีก เพราะยังไงมันก็เหมือนเดิม