กลับมา เพราะ???

เพราะยังรู้สึกคิดถึง และระลึกถึงตรงจุดนั้น ณ ตรงนั้น

แล้วกลับมาก็เพื่อ ความรู้สึกในใจ กับการอยากทราบ อยากรู้ กับความเป็นไปของตรงนั้น ว่ายังอยู่ดีเหมือนเดิม

หรือเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ได้มากแค่ไหน....

น่าจะแค่บังเอิญจึงได้กลับมานะครับ ตามเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้.......!!!!!

เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งช่วงที่ผมบวชเป็นพระ ประมาณปี 2537 ณ ตอนนั้นบวชอยู่อำเภอ ๆ หนึ่งในจังหวัดโคราชครับ ผมจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เคยย้ายโรงเรียนที่กรุงเทพจากประถม 4 มาต่อประถม 5 เพื่อมาอาศัยอยู่กับญาติ ณ จังหวัดโคราชแห่งนี้ ซึ่งระยะทางก็ไม่ได้ไกลอะไรมากนักที่อยากจะไปเยี่ยมหรือย้อนไปในสมัยที่เรายังเป็นเด็ก ๆ เพื่อไปดูความเปลี่ยนแปลงว่าเมื่อสมัยก่อนกับสมัยนี้มันจะแตกต่างกันอย่างไรบ้าง และก็เป็นจังหวะพอดีพระเพื่อนที่บวชด้วยกันเกิดอาพาธประมาณว่าต้องไปหาหมอแถว ๆ นั้นพอดี เอาเข้าจริงการเดินทางต้องนั่งรถไฟข้ามอำเภอหนึ่งไปอีกอำเภอหนึ่งอยู่ประมาณสี่ถึงห้าสถานี หลังจากนั้นก็ไปต่อด้วยรถเครื่องอีกทีนึงครับ กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็เล่นเอาเหงื่อตกอยู่เหมือนกันครับ หลังจากที่พระเพื่อนหาหมอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็เอ่ยปากชวนพระเพื่อนทันทีว่า...อยากกลับไปดูบ้านเก่าที่ผมเคยอยู่และเคยมาเรียนหนังสือ ซึ่งระยะทางจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไกลกันมากมายนัก ตอนนั้นไปด้วยกัน 3 รูป นั่งสามล้อเครื่องรูปร่างแปลกที่สมัยนี้เขาเรียกว่า สามล้อสกายแล็ป คือตัวถังมันจะยาวกว่าสามล้อปรกตินิดนึงนั่งก็สบายไม่อึดอัด โดยได้คนขับที่ชำนาญทาง ได้คุยและสอบถามก็จึงทราบว่า..เป็นพี่ชายของเพื่อนในสมัยที่ผมเคยมาเรียน ณ ที่อำเภอแห่งนี้ครับ นั่งไปก็ถามความเป็นไปของเพื่อนเก่า ซึ่งพี่ชายเพื่อนก็เล่าให้ฟังว่า...หลังจากจบชั้นประถมน้องชายเขา ก็เข้าไปเรียนต่อชั้นมัธยมในตัวจังหวัด หลังจากนั้นพอจบจากชั้นมัธยมก็ไม่ได้เรียนต่อ ไปได้งานทำแถว ๆ จังหวัดสมุทรสาคร ทำไปทำมาก็ิเลยไปได้เมียที่นั่นแหละ นาน ๆ ทีถึงจะกลับมาบ้านครั้งนึงครับ แล้วน้องโยมไปทำงานเกี่ยวกับอะไรล่ะ...ผมถามต่อ โยมพี่ชายบอกว่าเป็นโรงงานทำอะไรสักอย่างนี่แหละครับ ต้องขอโทษด้วยครับที่ผมจำไม่ได้แล้วว่าทำงานเกี่ยวกับอะไร เล่าไปพรางสายตาผมก็มองสองข้างทางไปด้วย เสมือนเมื่อครั้งตอนที่ผมยังเด็ก บนเส้นทางแห่งนี้ในสมัยก่อนค่อนข้างที่จะเปลี่ยวและมืดมาก ถึงแม้จะมีไฟตามทางก็เถอะครับ แต่ขอบอกก่อนว่า ในสมัยนั้นมันวังเวงมากและขึ้นชื่อในเรื่องของโค้งร้อยศพ ใครที่นั่งรถผ่านบริเวณนี้มีต้องได้เห็นอะไรแปลก ๆ และมีเรื่องให้ได้พูดกันเสมอครับ แต่ปัจจุบันพอผมมองผ่านโค้งแห่งนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปจากสมัยก่อนนั้นมากเลยครับ ไฟทางก็ดูดีมีชาติตระกูลมาก ถนนมีไหล่ทางที่สวยงาม ต้นไม้ก็เยอะขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แถมมีบ้านเรือนที่เป็นแบบกึ่งสมัยใหม่สร้างขึ้นกันแบบทิ้งระยะห่างไม่มากเหมือนสมัยก่อน พอผ่านจุดนี้ไปก็จวนที่จะถึงบ้านเก่าที่ผมเคยมาอยู่กับญาติผมแล้วครับ ในสมัยก่อนมันคือ...โรงสีข้าวซึ่งวัน ๆ หนึ่งจะมีทั้งรถบรรทุกประเภทสิบล้อบ้าง หกล้อบ้าง เข้าออกอยู่หลายเที่ยว อีกทั้งคนงานก็เยอะ ฝุ่นก็แยะ ตลบอบอวนไปหมด ลานตากข้าวกว้างใหญ่หลายตารางเมตร มีทั้งตากข้าวและตากมันสำปะหลังครับ ซึ่งจะสลับกันแล้วแต่บางวันว่าวันไหนจะมีอะไรเข้ามาตาก กองข้าวเปลือกที่สีเสร็จสูงประมาณภูเขาย่อม ๆ ในสมัยเด็ก ๆ จำได้ว่าชอบปีนขึ้นไปบนยอดแล้วก็เล่นแบบพิเรนกลิ้งลงมาบ้าง กระโดดแบบว่าฉันคือซูเปอร์ฮีโร่บ้าง มันพะย่ะค่ะ ตอนเล่นก็ไม่ได้นึกอะไรหรอกครับ ก็เพราะสนุกจนลืมความระคายเคืองไปชั่วขณะ แต่หลังจากเลิกเล่นแล้วสิ !!! งานเข้าครับ ต้องขอบอกเลยว่า...ข้าวเปลือกเมื่อมันสัมผัสกับผิวของเราแล้ว ความระคายเคืองคันยึกยือใช่ย่อยครับ ก็เพราะความคมของเปลือกข้าวเมื่อเมล็ดข้าวไม่มีมันจะเบาและแห้งพอเจอกับเหงื่อของเรา มันก็จะติดตามเนื้อตามตัวแบบเหนียวติดหนึบครับผม คันไม่คันเปล่ามีรอยแดงเล็ก ๆ เหมือนโดนอะไรบาดมา กลับมาบ้านอาบน้ำก็ยังไม่หายระคายเคืองเลย ถามว่าเข็ดมั้ย !!! มีรึจะพลาด วันต่อไปก็ซนกับแก็งค์พี่ ๆ น้อง ๆ อีกเหมือนเคยครับ ก็มันมันอ่ะ นอกเรื่องซะยาวเชียว พอเจ้ารถสามล้อสกายแล็ปผ่านมาถึงหน้าโรงสี ผมก็ได้ให้พี่ชายเพื่อนช่วยแวะเข้าไปหน่อย ซึ่ง ณ ตอนนี้มันได้เป็นโรงสีที่ร้างไปแล้ว มีก็แต่เพียงสองตายายแก่ ๆ กับหมาอีก 1 ฝูงใหญ่ครับ ผมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปทักทายที่หน้าประตูรั้วโรงสีถามถึงความเป็นอยู่ต่าง ๆ โดยที่สายตาก็มองไปรอบ ๆ บริเวณโรงสี ซึ่ง ณ ตอนนี้ภาพความทรงจำในวัยเด็กมันวิ่งเข้ามากระทบผมทั้งหมดว่าสมัยนั้นเราทำอะไรตรงนี้ ตรงนู้นล่ะเคยทำอะไรเอาไว้บ้าง ภาพต่าง ๆ มันวิ่งเข้ามาแบบเป็นภาพยนตร์เรื่องยาวที่เล่าเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักจบสักกะที มองรอบ ๆ โรงสีอยู่ได้สักพักก็จึงบอกลาตากับยายกลับครับ เตรียมขึ้นรถเพื่อที่จะไปยังจุดต่อไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะย้อนกลับไปมองข้างหลังอีกรอบ กับอดีตที่ตอนเด็กเราเคยอยู่ที่นี่ ณ ที่แห่งนี้ที่ที่มีความทรงจำอีกมากมาย ซึ่งเล่าเท่าไหร่มันก็ยังคงประทับใจเราไม่เคยลืมไปจากใจแน่นอน !!! ครับ ลาก่อนสถานที่แห่งความทรงจำ เราจะไม่มีวันลืมมันเลย ขอจบเพียงแค่นี้ก่อนนะครับ เผื่อเพื่อน ๆ ที่ได้อ่านอาจจะเบื่อ !!! และตาลาย ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบ ( นี่แค่ช่วงต้นเรื่องเท่านั้นนะครับในการไปเยี่ยมยังสถานที่ที่ผมไม่มีวันลืม ) คิดฮอดหลายเด้อ !!!

กลับมาเพราะยังคิดถึงมั้งคะ

สวัสดีค่ะ หายไปนานเลย จำเกดได้มั้ย

หวังว่าจะสบายดีนะคะ

ปกติการที่หายไปนานๆแล้วได้กลับมา

อาจหลงทางมาเจอ บังเอิญมาเจอ หรือตั้งใจกลับมาก็มี

ด้วยความจำเป็น ด้วยความคิดถึง ด้วยความเคยชิน

แล้วแต่ เวลา สถานที่ บุคคล ค่ะ

กลับมา เพราะ ความทรงจำสีจางๆ แต่ติดตรึงในใจ

...เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่หวั่นไหว

ผ่านเลยไป และไม่เคยจะกลับมา

เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา

มีแต่ฝน มีแต่ฟ้าที่เข้าใจ ....

เพลงเพราะดีเนอะ

คิดซะว่า เป้นเส้นทางที่เชื่อมโยงถึงกัน ไม่มีตัน เสมือนใยแมงมุม ดุจโครงข่ายรถไฟฟ้าเชื่อมเมือง-ปริมณฑล-ภูมิภาค...

เพราะคิดถึงจ้า สมัยกูรู เพื่อนๆหายหมดเลย

เพราะไม่มีที่ไหนจะดีเท่าที่เดิม

คนเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆค่ะ ^^

น้ำพริกถ้วยเก่า

อะไรที่ดีต่อใจ ใคร ๆ ก็ชอบค่ะ