ในบางครั้งการ "ปฎิเสธ".........

คิดว่านะ....หากไม่สามารถทำตามข้อเรียกร้องของใครได้ให้ปฏิเสธเถอะ

ปฏิเสธพร้อมให้เหตุผลสั้นๆทำสีหน้าหนักแน่นก็พอค่ะ

พูดยาวมักดูเป็นข้ออ้างเหมือนแก้ตัว คนฟังจะผิดหวังเพิ่มขึ้น

ก็ตัดปัญหาด้วยการ ทำให้ไปเลย

เช่นมาขอเงิน ขอยืม เค้าเคยมีบุญคุณ เราปฏิเสธก็จะเอา

รู้ว่าไม่ได้คืน ก็ให้ไปเลย

ถ้าคนอื่น กรณีอื่น ก็ให่เหตุผลว่าทำไมตรงๆ หรือน่ารำคาญมาก ก็เดินหนีไปเลย แล้วแต่สถานการณ์

ค่อยๆปฏิเสธพูดไปตรงๆๆ หรือทำง่ายสุดก็หายไป นิ่งเฉยเสีย แต่พูดตรงๆๆดีกว่าจะได้ไม่ต้องอึดอัดทั้งสองฝ่าย

ฝึกหัดให้ชินมานานแล้วครับ..เมื่อก่อนเป็นคนใจอ่อนปฏิเสธคนไม่เป็น..เจ็บตัวทุกที...แม้แต่เพื่อนก็เถอะ..

สุดท้าย..พอเราต้องการความช่วยเหลือบาง..ทุกคนที่เราคิดว่าเป็นเพื่อนต่างปฏิเสธเราหมด..

แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเค้าหรอก..ความจำเป็นของคนเรามันไม่เหมือนกัน...

การพูดตรง ๆ เป็นการตัดบทที่ดีที่สุดครับ.....สำหรับในบางเรื่อง

ส่วนมากแล้วจะหาข้ออ้างต่างๆนาๆเลยครับ

ขึ้นอยู่กับว่าคนที่ขอความช่วยเหลือเราเป็นใคร

ถ้าเป็นญาติ เพื่อนสนิท ก็ยากอยู่

แต่ถ้าสัมพันธภาพห่างๆ ก็พูดง่าย

หลักการปฏิเสธ คือ พูดปฏิเสธแบบสั้นๆ

พร้อมเหตุผลแล้วเลี่ยงออกจากตรงนั้นให้เร็ว

เพื่อลดความรู้สึกสงสารและลดการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายบอกเหตุผลในการตื้อต่อ

แต่ถ้าเป็นสาวหกคนที่ส่งมานี่ เข้ามาขอให้ช่วยเราคงปฏิเสธยากสักหน่อยแล้วหล่ะ