เมื่อปัญหา ซึ่งไม่อยากให้เกิด แต่มันเกิดแล้ว จะทำไง

เรื่องระหว่างคนสองคน

คนนอก คงอย่ายุ่งดีกว่า

กรรมใครกรรมมัน

ตอบได้แค่นี้ค่ะ

สำหรับผม ถือว่า คือกรรมใครกรรมมัน ชีวิตใครชีวิตมัน

เรื่องของครอบครัวเขา ให้เขาจัดการเอาเอง........

ส่วนตัว ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้ก็ชนไปเลยนะ

มีปัญหาตรงจุดไหน ก็แก้ที่ปัญหานั้น ณ เวลานั้น

ถ้ายังมีความรักต่อกัน อะไรที่ยอมได้ก็จะยอม แต่ที่ไม่ควรยอมหรือยอมไม่ได้ ไม่ไหวจริงๆ คนสองคนก็ต้องคุยกัน

อาจจะรวมถึงสามคน

เรื่องแม่ผัวกะลูกสะใภ้ เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน

คนกลาง มักจะตกที่นั่งลำบาก

เราเคยได้ยินมากว่า เรื่องแม่ผัว ลูกสะใภ้ เป็นคำสาป ที่หญิงสองคนมารักชายคนเดียวกัน

การแก้ ... แยกบ้าน แยกครอบครัว ..

ต่างคนต่างทำกิน ต่างคนต่างอยู่ที่บ้านตัว กลางวันก็พบเจอกันบ้าง

แต่หลักๆ แล้ว ต่างคนต่างอยู่ ไม่รุกล้ำ ก้าวก่ายเรื่องในบ้านของอีกฝ่าย

คนกลางเวียนหัวหน่อย แต่ก็อย่านำมาเป็นปัญหา

คิดเสียว่าขนาดเราเกิดและเติบโตมาในครอบครัวของเรา เรายังไม่ได้เห็นดีเห็นงามทุกเรื่อง

นับประสาอะไรกับคนที่ต่างเติบโตมาจากอีกครอบครัวหนี่ง

เราไม่สามารถทำให้คนสองคนเข้ากันได้ทุกเรื่องหรอก

เพียงแต่ทำหน้าทีคนกลางให้ทั้งสองฝ่ายอยู่แบบต่างคนต่างอยู่

ต่างฝายอย่าวิพากษ์วิจารย์อีกฝ่ายก็พอจ้ะ .. เขาจะได้ไม่ทุกข์ ไม่ปะทะกัน

ถ้าอยู่คนละบ้านไม่น่ามีปัญหานะ รึว่าจะเหมือนใน

ละครน้ำเน่าอ่ะ 5555

เราชอบแบบนี้นะ...คือ

คุณแม่ต้องอยู่ในส่วนของคุณแม่ ไม่ควรไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตสมรสของลูกๆ

คุณแม่ไม่ควรพูดให้ลูกๆทะเลาะกัน

คุณแม่ไม่ควรเจ้ากี้เจ้าการในชีวิตประจำวันของลูกๆ ลูกๆโตแล้วให้เขาทำอะไรๆด้วยตนเอง

คุณแม่ควรศึกษาธรรมะ และน้อมนำธรรมะมาใช้ในชีวิตประจำวัน

คุณลูกๆ ให้ความเคารพคุณแม่

ไม่ควรกล่าวถึงคุณแม่ด้วยถ้อยคำหยาบคายหรือติฉินนินทา

คุณลูกๆน้อมนำธรรมะมาปฏิบัติในการครองเรือน

คุณลูกๆควรบำรุงบิดามารดาของตนเอง และของคู่ครอง

ปัญหาหนักอกลำดับต้นๆ ของชีวิตครอบครัว ชนิดที่เรียกว่า กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทีเดียวเชียว

จริงๆเรื่องแบบนี้ คนนอก อย่าเข้าไปยุ่งจะดีกว่า

ถ้าจะข้องเกี่ยว คงต้องช่วยให้2คนปรับความเข้าใจกันจะดีกว่าครับ