ในคำตอบ

รักอะไรก็ไม่ทุกข์เท่ารักสัตว์เลี้ยง

เหมือนได้ลูกพิการ ต้องห่วงใยและช่วยเหลือเขาจนวาระสุดท้าย

ห่วงเพราะเค้าช่วยเหลือตัวเองได้ไม่เหมือนคน

เขาป่วยก็นอนซมอย่างเดียวเลย บอกเราไม่ได้ว่าเจ็บตรงไหน ปวดตรงไหน

ไปอยู่ไกลกันยิ่งห่วง เขาได้รับน้ำสะอาดทุกวันมั้ย มีใครล้างถ้วยอาหารให้รึป่าว ยุงกัดมั้ย ถูกปล่อยให้นอนนอกบ้านรึป่าว

จะพามาด้วยก็กลัวเขาเหงา สถานที่แคบอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม

สุดๆอ่ะ

+4 โหวต · 2 ตอบกลับ

เปรียบซะเห็นภาพเลยครับ

ผมเข้าใจนะ ความรักความห่วงใยคือสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะพูดเท่าไหร่มันก็ไม่มีวันหมด

+0 โหวต

ความคิดเห็นของคุณ

(ไม่บังคับ)

เพื่อรับการแจ้งเตือนเมื่อมีการตอบกลับ