๕ ๕ ๕ หายห่วง เป็นกระเบื้องเลยจิ

อ้ เข้าใจแล้ว โอเคจ้า

หายห่วง

สั้นจึ๋งเดียวเอง

เรื่องไม่เล่า เพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ไง

เราซัดเซพเนจรมาไกลมาก ไม่อยากให้ท่านห่วงและกังวล

เรเลยพยายามให้เห็นแต่มุมที่เราเจอคนดีๆ เจอมิตร ไม่เคยถูกใครทำร้ายจิตใจ

ท่านจะได้สบายใจ ว่าแม้เราอยู่ไกลแสนไกล ก็ยังอบอุ่น ปลอดภัยเสมอ

เราเชื่อว่า การทำอย่างนี้จะทำให้ท่านนอนหลับสบาย ไม่ต้องเครียดเพราะความห่วงใยกัน

แต่ปกติเราเล่านะ เล่าจนแม่รู้จักเพื่อนเราทุกคน โดยไม่ต้องเห็นหน้า

รู้ชื่อ รู้นิสัย รู้สารพัด บางคนก็เอารูปให้ดู(ถ้ามี) เขาก็รู้เหมือนรู้จักด้วยตัวเองเลยหล่ะ

บางทียังถามว่าคนนั้น คนนี้ เดี๋ยวนี้เป็นไงบ้าง เรื่อง นี่ นั่น ไปถึงไหนแล้ว

ประมาณนี้ อิอิ

ยินดีอ่านเสมอ ไม่ยาวหรอก

เห็นด้วยเรื่องไม่เอาอารมณ์ไม่ดี ไปลงที่ครอบครัว

แต่ไม่เห็นด้วย ที่จะไม่เล่าเรื่องทุกข์ร้อนอะไรให้ท่านฟัง

เล่าเถอะ ท่านคือคนที่ไม่เอาไปพูดต่อ ซ้ำยังเห็นอกเห็นใจ และให้คำปรึกษาได้

เกดปรึกษาพ่อแม่เสมอ เรื่องไม่ดี ก็บ่นให้ท่านฟัง ไม่เห็นท่านจะรำคาญ หรือคิดมาก

แต่ก็จะปรับปรุงด้านอารมณ์ ทำแบบไซคีคือ ไม่ลงอารมณ์ร้ายๆที่ครอบครัว

ยาวมั้ย อิอิ

ต่างจากเรา

เราไม่ทำกับคนในครอบครัวเลย แม้แต่ครั้งเดียว

เราสงสารความรักของพวกเขา เรารู้ว่าเขาเหล่านั้นไม่ทำร้าย

ไม่เกลียด แต่เราว่าไม่ยุติธรรม หากเราจะตอบแทนความรักของพวกเขา

ด้วยความก้าวร้าว เขาเหล่านั้นไม่เคยทำกับเราด้วยความรุนแรง

ไม่เคยทำร้ายจิตใจเรา มีแต่ให้ความรัก เอาใจใส่ ตลอดมา

เราจึงไม่กล้าทำตรงข้ามกับสิ่งที่เราได้รับ เป็นการตอบแทนความดีของเขาทุกๆ คน

เราถึงไม่เคยพูดเรื่องอะไรที่ทำให้เขาไม่สบายใจ

ปัญหาทุกปัญหาไม่เคยเล่า เรื่องเศร้าไม่เคยออกจากปากเราเลย

ใครร้ายกับเรา เราไม่เคยพูดให้ฟังแม้แต่น้อย

บอกแต่ว่าคนไหนดีกับเรา คนที่ไม่ค่อยดี เราก็ละไว้

พ่อแม่คิดแต่ว่าเราอยู่ในกลุ่มคนที่ดี รักเรา ช่วยเรา ห่วงใยเรา

แม่ยังฝากของมาให้คนที่ดีต่อเราเรื่อยเลย แม่บอกแทนคำขอบคุณ

เราดีนะ ทีเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แม่มีความสุข ไม่กังวลเกี่ยวกับตัวเรา

ภูมืใจที่อย่างน้อย ไม่เคยทำให้่พ่อแม่ต้องหนักใจ

ยาวไปหน่อย โทษทีนะ

นั้นสิ มันเด็กมากที่เกดทำ

คนไม่รู้อะไร จะบอกว่าเรา น่ากลัว

จะแสดงแค่คนในครอบครัว

เพราะเค้าไม่มีทางเกลียดเรา