เรื่องลูกน้องเก่งกว่านายนี่ ลุงจะเล่าให้ฟัง เล่าแล้วอาจไม่ถูกใจนักก็ขออภัย

ขงเบ้ง ก็เก่งกว่า เล่าปี่ ที่เป็นนาย

เป็นหัวหน้า ไม่จำเป็นต้องเก่ง กว่า ลูกน้อง (มีเยอะไป)

เจ้าของบริษัท เขาก็ไม่ได้เก่งอะไร เขาเลยจ้างคนเก่งเข้ามาทำงานให้

การบริหารคน การเป็นหัวหน้า การเป้นผู้นำ ไม่ต้องลงไปทำเอง

แต่ต้องรู้จักที่จะใช้ลูกน้องให้ทำงาน คนไหนเหมาะกับงานอะไร คนไหนเก่งทางไหน

ยิ่งมีลูกน้องเก่งกลับยิ่งดี ใช้เค้าให้เกิดประโยชน์ เหมือนเล่าปี่ใช้ขงเบ้งนั้นแระ

เล่าปี่ไม่เคยไปแข่งความเก่งกับข้งเบ้งเลยสักครั้ง

ถ้ามีลูกน้อง ไม่เก่ง ก็ต้องเป็นสอนเค้า ทำให้เค้าเก่งให้ได้ ไม่ต้องกลัวลูกน้องเลื่อยขาเก้าอี้ด้วย บริษัทใหญ่ๆ จะกำหนดขอบเขตความรับผิดชอบงานแต่ละคนชัดเจน

ทุกบริษัท เค้าไม่ได้จ้างหัวหน้า มาทำงานแข่งกับ ลูกน้อง

แต่จ้างหัวหน้าให้มาใช้ลูกน้องให้ทำงาน รู้ว่าควรให้งานนั้นกับคนไหน ใครเก่งเรื่องใดก็มอบหมายให้ทำไป

โดยหัวหน้าต้องเป็นผู้รับผิดชอบผลงานของลูกน้องแต่ละคนอีกที

หัวหน้าเหมือนหัวรถจักร พาขับเคลื่อนทุกคนในหน่วยงานไปด้วยกัน

คนจบใหม่ๆไฟแรง พอเห็นหัวหน้าจบน้อยกว่าก็เกิดอาการดูถูก ก็มีนะครับ

จบใหม่ๆ แล้วได้อะไร บางครั้งที่ลุงเห็น จบใหม่ๆ ก็ต้องมาเรียนรู้จากคนเก่าอีกที

เพราะจบใหม่ ขาดประสบการณ์ ขาดความชำนาญงาน

ลูกน้องอาจจะจบนอกมา เรียนสูงกว่าหัวหน้า

แน่นอน วิชาการน่ะแน่นเปรี้ยะ

แต่เวลาทำงาน ต้องผสมประสบการณ์และความชำนาญงานลงไปด้วย

วิชาการสอนในมหาวิทยาลัย

แต่ความชำนาญในงาน ไม่มีมหาวิทยาลัยไหนสอนได้

ต้องผ่านการสั่งสมนานปี เกิดประสบการณ์ ลองผิดลองถูกถึงจะเกิดความชำนาญได้

ลูกน้องน่าจะเชื่อมั่นหัวหน้า

ถ้าเจอปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้

หัวหน้าที่เราดูถูกนี่แระจะเข้ามาช่วยแก้ปัญหาให้ครับ