ตอนหนูเรียน มหาลัย ได้แวะไปทำกิจกรรมหนหนึ่งค่ะ บ้านพักคนชรา ที่ จ.มหาสารคาม

หนูมองดูแล้วถ้าไม่มีใครไปเยี่ยมก็คงตรอมใจ

แต่ดีที่มีนิสิต ไปทำกิจกรรมบ่อย ทำให้คนแก่ไม่เหงามาก แต่ก็แค่เรียกรอยยิ้มได้เฉพาะเวลานึ่งเท่านั้นแหล่ะ พอนิสิตกลับ คนแก่ก็เศร้าเหมือนเดิม

อยากรู้จังพวกที่พาพ่อแม่ไปทิ้ง บ้านพักคนชรา จิตใจเขาทำด้วยอะไร

พี่เก็จเว้นวรรคทำให้ดูไม่เยอะ

ขอบคุณที่แบ่งปันเน้อ