อีแป้นเป็นเชลยอพยพครั้งอยุธยาเป็นราชธานี ตามปรากฎในจดหมายเหตุหมอบริดจ์ สแตฟฟรีย์ และพงศาวดารก่อนกรุงแตก

...

และ...ครั้งนั้น

กองทัพพม่าจุดไฟสุมรากกำแพงกรุงศรีอยุธยาจนทรุดถล่มลงมา กรุงศรีอยุธยาเสียแก่กองทัพพม่าในคืนวันเดียวกัน ครั้นถึงวันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2310 เวลาประมาณบ่ายสามโมง พม่าจุดไฟสุมรากกำแพงเมืองตรงหัวรอที่ริมป้อมมหาชัย และยิงปืนใหญ่ระดมเข้าไปในพระนคร จากบรรดาค่ายที่รายล้อมทุกค่าย พอเพลาพลบค่ำกำแพงเมืองตรงที่เอาไฟสุมทรุดลง เวลา 2 ทุ่ม แม่ทัพพม่ายิงปืนเป็นสัญญาณให้ทหารเข้าพระนครพร้อมกันทุกด้าน พม่าเอาบันไดปีนพาดเข้ามาได้ตรงที่กำแพงทรุดนั้นก่อน ทหารอยุธยาที่รักษาหน้าที่เหลือกำลังจะต่อสู้ พม่าก็สามารถเข้าพระนครได้ในเวลาค่ำวันนั้นทุกทาง

ครั้งนั้น อีแป้นตะโกนแหกปากร้องด้วยความตกใจว่า "อกกำแพงเมืองของอีแป้นแตกแล้ว" เป็นคำบอกเล่าของชาวบ้านสมัยนั้นมานาน นานไปก็กร่อนกลายเป็น "อกอีแป้นแตก"