ผมเป็นคนที่อยู่กับความเงียบมาหลายปีแล้วครับ

ผมขอตอบในมุมมองผมเลยนะ

แรกๆที่ผมปลีกตัวอยู่คนเดียว เพราะรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของคนอื่นตลอด เลยกะจะหาที่ๆซักที่ที่ตัวเองจะสามารถเป็นตัวเองได้อย่างถึงที่สุด ตอนแรกที่อยู่กับความเงียบ มันก็ดีนะครับเพราะทำให้เราได้คิดอะไรหลายๆอย่าง แต่พอนานวันก็เกิดอาการจิตฟุ้งซ่านิดนู้นนี่ ปะติดปะต่อเรื่องจนเละเทะ ทำให้เกิดอาการหวาดระแวง ของผมใช้เวลาระยะหนึ่งกว่าจะกลับมาปกติได้ แต่พอปรับตัวได้ปุ๊ป ความเงียบ ก็เป็นเพื่อนที่ดีอย่างหนึ่งของผมแหละครับ

ปล.ความเงียบความเหงาของแต่ละคนต่างกันครับ