ถ้าจริงเราไม่พูดอะไร นอกจาก... ขอโทษ ...

และไม่ขอโอกาสแก้ตัว เว้นแต่เขาจะเป็นคนพิพากษา

เราน้อมรับโดยดุษฎีอยู่แล้ว

แต่เรื่องไม่จริงแล้วมัดมือชก ด้วยการต่อว่าแล้วจากไป

เราก็กดดันสิ.... อธิบายก็ไม่ได้ ทำความเข้าใจก็ไม่ได้

เหมือนเป็นจำเลย ที่ไม่มีศาลชั้นต้น ไม่มีศาลอุทธรณ์

มีแต่ศาลฎีกาเท่านั้น ... ไม่เปิดโอกาสให้สู้คดี

นอกจากจำต้องรับคำพิพากษาด้วยความรู้สึกไม่ยุดิธรรมในหัวใจ

ส่วนเรื่องปรับความเข้าใจคงไม่มีโอกาสนั้นแล้วหล่ะ

ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม .... ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ เลยจ้ะ