ผมเข้าใจคุณ และผมเองก็ไม่ต่างจากคุณ

และที่อยู่ได้มาจนทุกวันนี้ ก็เพราะว่า...........

ผมสู้กับมัน สู้ให้ถึงที่สุด....

และถือว่า....ทุกอย่าง มันต้องใช้เวลา

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม พูดได้ คิดได้ แต่การกระทำต่อไป มันไม่ง่ายเลย...

และไม่มีใครเข้าใจเรา เท่ากับตัวเราเอง

โดยเฉพาะเรื่องของความทุกข์ ในจิตใจของคนเรา

ลองฝึกจิตดูครับ ทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

และให้ลองคิดว่า เกิดมาเป็นคนมีอวัยวะครบ 32 มันก็โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ต้องพิการเหมือนใครเขา

ซึ่งทำให้เรามีโอกาสอะไรหลายๆอย่างให้กับชีวิต ที่่จะให้ตนเองหาความสุขได้....