กลับไปยังคำถาม ผมคิดว่าคนที่ฆ่าตัวตาย ไม่ควรสงสาร...
ถามคำถาม

ในคำตอบ

ณ จุดนั้น คนที่ไม่ใช่คนนั้นไม่อาจรู้หรอกว่ามันโหดร้ายต่อจิตใจเพียงใด

เราเคยเจอเรื่องที่หนักมากสำหรับความรู้สึกมาแล้ว มันเศร้าใจมาก มันท้อแท้ สิ้นหวัง หมดแรง หมดพลังที่จะยืนได้อย่างมั่นคง เราต้องเดินออกจากสังคม เก็บตัว แยกตัวจากเพื่อนเป็นเวลาหลายเดือนเพื่อเยียวยาจิตใจให้เข้มแข็ง และแกร่งเช่นเดิม

ดีตรงที่เราไม่เลือกจบชีวิต เพราะเรามีพ่อแม่และครอบครัวที่เรารู้ ว่ารักเรามากมายขนาดไหน เราโชคดีที่มีครอบครัวที่อบอุ่น เราโชคดีที่ไม่เป็นโรคซึมเศร้า เราโชคดีที่ก่อนหน้าเราเป็นคนอดทน เข้มแข็ง เราโชคดีที่เรามีพื้นฐานที่นำไปสู่การมีสุขภาพจิตที่ดี มีความคิดเชิงตรรกะที่แน่น เราจึงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ แม้จะพูดว่าผ่านมาอย่างสะบักสะบอมก็ตาม เพราะแทบไม่น่าเชื่อว่าเวลาแห่งการสร้างความเข้มแข็งนั้นเกือบปี เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวันคืนผ่านไปนานเพียงใด ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเราห่างกลุ่มเพื่อนไปนานแค่ไหน ไม่รู้ตัวว่าความเบื่อหน่ายที่จะพูด ที่จะยิ้ม ที่จะหัวเราะอยู่กับเราเกือบปี เรารู้แค่ว่าโลกเป็นสีเทาๆ เห็นคนหัวเราะเราก็เฉยๆ ดูหนัง ดูละครก็ไม่สนุก มุขที่คนอื่นขำกระจาย เรากลับนิ่งเฉยมาก

คนไม่อยู่ตรงจุดนั้น อธิบายยังไง ก็ยากที่จะเข้าใจ เราจึงคิดอย่างเดียวว่า คนไม่อยู่จุดนั้นอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใคร .. เชื่อเรานะ ..

+3 โหวต · 5 ตอบกลับ

ถูกต้องจ้ะ

+2 โหวต

ถูกต้องครับ ถ้าเห็นหนทางที่ดีกว่านี้ คงไม่มีใครกล้ามาคิดสั้น อย่างที่เห็นจากหลายๆรายแน่นอน...

+2 โหวต

@จะยิ่งใหญ่

เราโชคดีที่ไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่รวยมาก มีธุรกิจ หรือกิจการใหญ่โตมโหฬาร โชคดีที่พ่อเราเลือกให้แม่ออกจากงานมาดูแลลูกอย่างเดียว ส่วนพ่อทำงานสองแห่ง เพื่อให้มีรายได้เพียงพอที่จะเลี้ยงลูก เลี้ยงเมีย แล้วก็มีแม่ที่ดีมาก เลี้ยงดูลูกด้วยความรัก ดูแลแบบบ้านๆ มีเวลาให้ลูกทั้งวัน ทุกวัน ขนาดเราไปโรงเรียนไม่มีเงินนั่งรถ แม่เรากางร่มหิ้วกระเป๋านักเรียนให้เรากับน้อง ส่วนเรากับน้องใส่เสื้อกันฝน เดินเกาะแขนแม่คนละข้าง เดินไปตามฟุตบาธ พอถึงทางที่น้ำท่วมขังแม่เราจะให้ลูกแต่ละคนยืนรอ ส่วนแม่เอากระเป๋านักเรียนวางแล้วอุ้มลูกข้ามน้ำไปทีละคน แล้วพากันเดินต่อไปจนถึงโรงเรียน โดยที่แม่ไม่ยอมให้ลูกใส่รองเท้าแตะลุยน้ำ โดยอ้างว่าน้ำสกปรก เดี๋ยวเด็กๆ จะคันเท้า แล้วอีกประการหนึ่ง การใส่รองเท้าแตะไปโรงเรียน ดูไม่สุภาพ ตอนเด็กเราคิดไม่ได้ กลับรู้สึกว่าเราแต่งตัวไม่เหมือนเพื่อน เราอยากใส่รองเท้าแตะสีสวยๆ ไปโรงเรียนในหน้าฝนแบบเพื่อนๆ บ้าง พอโตจึงรู้ว่าทั้งหมดคือ ความรักที่แม่มอบให้ลูก ... เราจึงรักพ่อแม่มากๆ แล้วคิดว่าครอบครัวที่เราจะสร้างคงได้ไม่เท่าครอบครัวนี้อีกแล้ว และคนที่จะรักเรามากอย่างนี้คงไม่มีอยู่จริง

@ALONE MAN

เราเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ในช่วงของความทุกข์ แม้ไม่ทั้งหมด แต่เราก็เคารพความรู้สึกของพวกเขาเสมอนะ ไม่มีใครทำอะไรโง่แน่นอนหากเขาเห็นหนทางที่ช่วยให้เขาพ้นจากทุกข์ได้

+2 โหวต

ผมด้วยอีกคน ที่เห็นด้วยกับคุณเลยล่ะ

เพราะหากใครไม่ได้มาป่วย หรือไม่มาอยู่ตรงจุดนี้ ขอบอกเลยว่า ไม่มีวันเข้าใจจริงๆหรอก

ยกตัวอย่างง่ายๆ ตัวผมเองก็แทบจะเป็นโรคซึมเศร้าด้วยซ้ำไป

แบบว่าชีวิตสะบักสะบอมมาเยอะ แถมยังต้องมาสูญเสียคนที่รักอีก

ฉะนั้น ใครไม่มาอยู่ตรงจุดนี้ ไม่มีวันเข้าใจจริงๆครับ เห็นด้วยกันกับคุณ...

+2 โหวต

ดีครับ ที่ยังมีคนข้างๆ ยังเห็นความสำคัญของคนที่รัก

+2 โหวต

ความคิดเห็นของคุณ

(ไม่บังคับ)

เพื่อรับการแจ้งเตือนเมื่อมีการตอบกลับ

คำถามที่คุณอาจจะสนใจ