(ส่วนตัวเรา) ก็เป็นคนพื้นฐานอยู่ในอำเภอ หมู่บ้าน เดือนหนึ่งจะเข้าไปจังหวัด(ในตัวเมือง)ประมาณสามครั่ง ถ้าจำเป็นก็สี่ครั้ง เรื่องความเหงา ความคิดถึงจะไม่ค่อยมีมากหรอก เพราะถ้าเข้ามาในตัวเมือง(ส่วนตัวนะ)มองดูแล้วบางครั้งมันดูจะวุ่นวายหลายอย่า ที่อยู่อาศัย อาหารการกินเหมือนดูจะลำบาก แต่ละอย่าต้องใช้เงินซื้อ แต่ถ้าคนที่ชินกับการอยู่อาศัยแล้วก็คงจะเป็นเรื่องปรกติ ถึงยังไงก็ตามถ้าใครเป็นคน ต.จ.วมาพักอาศัย ทำมาหากินในเมืองหลวง ถึงจะอยู่บ้านเช่า กินข้าวกล่อง(บางคนนะไม่ได้ว่าใคร)ก็ขอเป็นกำลังใจให้ในการทำมาหากิน(เงิน)และมีความสำเร็จที่ตั้งใจปรารถนาไว้ ให้มีเงินเก็บเงินเหลือ ถึงเวลามีวันหยุด เทศกาลต่างๆจะได้พบปะกับครอบคร้วให้หายคิดถึง หายเหงา แต่ถ้าใครไม่มีเวลาหรือโอกาสได้กลับบ้าน ก็กดโทรฯคุยถามทุกข์สุขว่ากันไปจะได้ไม่หว้าเหว่า หายเหงาหายคิดถึง ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนจะมีวิธีแก้ความคิดถึงหรือว่าหายเหงาแบบไหน บางคน(ไม่ได้ว่าใครนะ)พอทำงานมีเงินเดือนกินหน้าที่การงานเจริญก้าวหน้าจะลืมอะไรเบื้องหลัง เช่น ยามจน(ไม่มีเงินมาก)เลี้ยงหมู

ยามรวย(มีเงินมาก) เลี้ยงหมา (พันธุ์ดี)

ยามจน กินผักต้มที่บ้าน(เก็บตามรั้ว)

ยามรวย กินผักต้มที่ M.K

ยามจน ขี่จักรยานไปทำงาน

ยามรวย ขี่จักรยานไปฟิตเนช

ยามจน อยากมี เมีย

ยามรวย อยาก หย่าเมีย

ยามจน เอา เมีย เป็นเลขา

ยามรวย เอาเลขามาเป็นเมีย

(โอ้? มนุษย์(คนๆๆ)หนอ???

ฉนั้นไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในโลกนี้ ก็ขอให้ทุกคนพบแต่สิ่งที่ดีๆๆและสมหวังดังที่ใจคิดไว้