ย้อนกลับไปดูคำถามเก่าๆ ตอนที่ยังเป็นนักเรียนม.ต้น ม.ปลายดูสิ เราจำได้ว่าตัวเองมีคำถามประมาณนี้มาถามตลอดหลายปีที่ผ่านมา แล้วก็เคยตอบไปประมาณนี้แล้วว่า การจากบ้านเหงาแค่ไหน แล้วสิ่งที่ได้มาคืออะไร... แต่อย่างว่าแหละ! ... พูดตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ แล้วจะกลายเป็นพูดบั่นทอนกำลังใจกันไปอีก

...

เอาเป็นว่า .. การที่ต้องดูแลตัวเอง ต้องอยู่ตามลำพัง เป็นเรื่องที่ทรมาน เหงาจับใจ ความสุขที่เคยมีหายไปเกือบหมดเลยแหละ แต่สิ่งที่ได้มาหากสามารถผ่านทุกวันไปได้ในทางที่ดี อยู่ในร่องในรอยที่ถูกต้อง บังคับใจตัวเองไม่ให้ไถลลงข้างทาง เสเพล หรือเที่ยวเตร่จนหลุดวงโคจรของนักศึกษาไปได้แล้วล่ะก็ สิ่งที่ได้มา คือ ความเข้มแข็ง ความเป็นผู้ใหญ่ และเติบโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เลยแหละ

..

เราเคยผ่านสิ่งเหล่านั้นมาแล้ว ทุกคืนเคยมองดวงจันทร์ แล้วส่งใจไปถึงคนไกล ถึงครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง และผู้คนที่คุ้นเคย ตั้งแต่เล็กจนโต เพลง “คืนจันทร์” เป็นเพลงที่ทำให้เรามีน้ำตาซึมทุกครั้งที่ได้ยิน กว่าจะผ่านไปได้ หลายเดือนเลย แต่พอเลยช่วงของการปรับตัวให้คุ้นชินกับช่วงเวลาเหล่านี้ไปได้นะ เราจะมีความสุขขึ้น พอเวลาผ่านไป แล้วเรามองย้อนกลับ จะพบว่าตัวเราเป็นผู้ใหญ่ ดูแลตัวเอง และตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ได้ เป็นอย่างดี ประสบการณ์ตรงมีค่ากว่าที่คิดนะ

“จงโบกโบยโผบิน แม้เหน็บหนาว .. ใช่ว่าเราจะจากกันนิรันดร์ไป” เราใช้เพลงท่อนนี้ให้กำลังใจตัวเองเสมอ เมื่อคิดถึงบ้าน และเราก็จะบอกตัวเองทุกครั้งที่เหนื่อยล้าหัวใจ ว่า..สิ่งนี้มีค่าเสมอ ...ประสบการณ์ชีวิต..

.

สู้ๆ นะเป็นกำลังใจให้

ปั๋งค้องผ่านช่วงเวลานี้ไปได้แน่นอน