เรื่องที่ยากทำใจ

คนเราทุกคนย่อมผ่านสิ่งนี้ทั้งสิ้น

กำเนิด เติบโต ร่วงโรย และปลิดปลิว

.

แม้จะรู้วัฏจักรนี้ มีอยู่จริง

แต่ไม่มีใครอยากให้มาถึงเร็วนัก

“พบพานเพื่อจาก” เป็นสัจธรรม ที่ใครก็รู้ดี

แต่ทุกคนก็อยากให้ชลอวันเวลานั้น

ให้มาถึงช้าที่สุดเท่าที่จะภาวนาได้

เมื่อวันที่ 23 พฤษภาคม 2566

เวลาสี่ทุ่มสิบนาที

เพื่อนสนิทราวกับญาติโทรมาหา

จากการสอบถามพูดคุย

เขาสับสน คิดว่าเราโทร.ไปหา

เขาจึงโทร.หาเรา เพื่อสอบถามที่มาของการโทร.

การสนทนาต่อมา …

ทำให้รู้ว่าขณะนั้นเขากำลังป่วย

และอาเจียน ไปหาหมอเรียบร้อยแล้ว

และอยู่ระหว่างพักฟื้นที่บ้าน

เราก็อวยชัยให้พรให้หายไวไว

แต่อดสะกิดใจไม่ได้

ว่า เขาเหมือนสับสน หูแว่ว

บอกว่าเราโทร.หา

เขาได้ยินเสียงเราดังออกมาจากพัดลม

แต่จับใจความไม่ได้

จึงต้องโทร.มาสอบถามว่าเราพูดอะไร

คืนนั้นเราเลยสวดมนต์ แล้วแผ่บุญให้เขา

หายป่วย ปลอดภัย และแข็งแรงโดยเร็ว

.

รุ่งเช้าเราโทร.กลับไปอีกครั้ง

เพราะเขาอยู่บ้านตามลำพัง และคนละจังหวัดกับเรา

แต่ติดต่อไม่ได้ เลยโทร.หาญาติอีกคน

ที่บ้านเขาห่างกันแค่ 5-6 กิโลเมตร และทำงานที่เดียวกัน

เขาก็แค่รับรู้ แต่ไม่ได้ไปดูอาการ

เพียงบอกว่ามีเรื่องเคืองใจกันอยู่

พรุ่งนี้ค่อยไปดู ถ้ามีอะไรหนักเขาคงโทร.มาแล้ว

.

จนกระทั่งวันที่ 24 พฤษภาคม 2566

เวลา 23:22 นาฬกา ญาติที่เราโทร.หา

มาแจ้งข้อความว่า…เขาเสียชีวิตแล้ว…

.

… เราได้แต่ภาวนาให้เขาไปสู่ภพภูมิที่ดี…

.

.

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก

เหมือนฝัน และอยากให้เป็นความฝัน

แต่สิ่งที่เป็นความจริง คือ..

เราต้องไปงานศพ และอโหสิกรรมให้เขา

เพราะเราอาจทำอะไรที่กระทบใจ กระทบหู

โดยตั้งใจและไม่ตั้งใจก็ดี

.

ชิวิตคนเราสั้นนัก

หากท่านมีฝัน มีหวัง มีเป้าหมายใด

ขอให้ท่านดำเนินการเถิด

“ถ้ารอให้ถึงพรุ่งนี้ อาจสายเสียแล้ว”

.

.

.

หากบทสนทนานี้ มีเนื้อหาไม่เหมาะสม

หรือกระทบความรู้สึกเชิงลบแก่ผู้อ่าน

ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้

ความตั้งใจเพียงแค่

อยากบอกกล่าวเพื่อเป็นอุทธาหรณ์

ความโกรธเคือง ทิฐิมานะ ความคิดผัดวันประกันพรุ่ง

หรือเพียงให้ ..รอไปก่อน.. และคำว่า “เดี๋ยว”

อาจทำให้บางอย่างเสียหาย

และเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

โดยไม่อาจย้อนเวลากลับมาแก้ไขได้อีกแล้ว