ถ้าเป็นเพื่อนไม่น่าจะชอกช้ำ จนต้องดื่มน้ำใบบัวบกหรอกหลาน ไม่เหมือนลาจากคุ่รักหรอก

ลุงน่ะเพื่อนแท้เยอะ เข้าคิวมารู้จัก รักกัน สนิทกัน เเต่เมื่อถึงวาระต้องจากลาก็ต้องจากกันไป

รุ่นประถม รักกันมากเพราะเริ่มฝึกขี่จักรยานใหม่ ๆ เข่าพังมาด้วยกัน เมื่อต้องจากไปเรียนมัธยม

สมัยก่อน เริ่มมีสมุดเฟรนชิพแล้วนะ เมื่อเกือบหกสิบปีที่แล้ว แต่พอสี่ห้าปีก็ลืมๆ กันไปแล้ว

ผ่านมารุ่นมัธยมนี้ มีเพื่อนร่วมกรีดเลือดสาบานอยู่หกคน ร่วมทั้งหนีโรงเรียน ร่วมกันทำไม่ดีไปตีกับโรงเรียนอื่น ๆ และร่วมกันติวตอนสอบเพื่อให้ผ่านไปได้ เรียกว่า รุ่นมัธยมนี้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันจริงๆ ร่ำลากันว่าชาตินี้จะไม่ทิ้งกัน

แต่พอเรียนมหาวิทยาลัย ก็ค่อยๆ ห่างกันไป สมัยลุงเรื่องโทรศัพท์มือถือนี่ไม่มี จะโทรหากันก็ลำบาก แต่ละบ้่านก็ไม่ได้มีโทรศัพท์ทุกบ้านเหมือนปัจจุบันนี้ จะติดต่อกันก็ด้วยจดหมายนั่นแระครับ

ด้วยความขี้เกียจเขียนจดหมาย เพื่อนก็ค่อยๆ ห่างหายไป ปัจจุบันเจอกันไม่แน่ใจว่านี่ใช่เพื่อนเราไหมเพราะแก่ๆ กันหมดแล้ว เพื่อนร่วมน้ำสาบาน ปัจจุบันเจอหน้ากัน แต่จำชื่อไม่ได้ก็มีครับ

ไม่ว่าจะรักกันแค่ไหน เป็นเพื่อนสนิทกันมากแค่ไหน แต่ด้วยถึงวาระที่จะต้องจากกันไป ก็ต้องไป

แน่ใจหรือว่าเพื่อนของเรา อาลัยอาวรณ์ในการลาจากนี้เหมือนเรา เค้าอาจจะไม่รู้สึกอะไรก็ได้ครับ

แต่ขอให้คงไว้ซึ่งความรัก ความดีของเพื่อนให้เหลือและคงอยู่ในใจตลอดไป

ไม่จำเป็นว่าต้องเจอกัน เธอทุกข์หรือเธอตาย เราต้องทุกข์ด้วยหรือตายด้วย

เพราะแต่ละคนต่างก็มีภาระหน้าที่ ดูแลครอบครัวของตัวเอง และความรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานของตัวเอง

และจะรักใครก็ตาม หากไม่รักตัวเอง รักแต่เพื่อน หรือแฟน นั่นเรียก "รักไม่เป็น"

หมายถึง จะรักใครในโลกนี้ ต้องรักตัวเองให้เป็นก่อน ห่วงตัวเองให้เป็นก่อน

เพราะคนที่เรารักเราห่วง อาจจะไม่ซาบซึ้งถึงความรักของเรา เท่าที่เราเป็นห่วงเค้่าก็ได้ครับหลานลุง