อันดับแรก คงปฏิเสธไม่ได้ ว่าโมเม้นท์แรก คือ การฟูมฟาย

ไม่ว่าจะคิดวกวน ร้องไห้ ตีโพยตีพาย (ซึ่งอาจทำคนเดียวในห้อง

หรือ เพียงการคิดตีโพยตีพายอยู่ในหัวของตัวเอง)

หลังจากผ่านพ้นช่วงนั้นไปแล้ว ก็จะเริ่มตั้งสติ ทบทวน สิ่งที่เกิดขึ้น ได้ เป็นลำดับต่อไป

ซึ่ง การรับมือกับความผิดหวังก็ เริ่มในขั้นตอนนี้แหละจ้ะ เพราะเป็นช่วงของการยอมรับเหตุผล

ถ้าไม่มีใครช่วยประคับประคอง เราก็ต้องประคับประคองตัวเอง ใจเราเอง

คิดเสียว่า ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ยากต่อการควบคุม

แม้ตัวเราเอง หลายๆ ครั้งก็ยังทำหรือไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคาดหวังเลย

นับประสาอะไรกับคนอื่น หรือเหตุการณ์อื่นที่เป็นปัจจัยภายนอก

ซึ่งมีตัวแปรอีกมากมายที่เข้ามาเกี่ยวข้อง และทำให้ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคาดไว้

สมมติฐานในการทดลองต่างๆ ยังต้องเผื่อปัจจัยภายนอกที่ควบคุมไม่ได้ไว้เลย

นับประสาอะไรกับเรื่องราวที่เราพบเจอ ... เราก็ควรต้องเผื่อใจกับเหตุการณ์ หรือปัจจัยภายนอก

ที่ไม่อาจควบคุมได้ไว้ด้วย ... สรุป ก็คือ การทำใจและการยอมรับความจริง ในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้