นี่เลย ล่าสุด ...วีรกรรมเด็ด ฮาไม่เลิกไปอีกนาน

เรากับเพื่อน ไปเที่ยวเหนือกัน

ขากลับเพื่อนเราเป็นคนขับรถ ล่องเข้ากรุงกันมา

ระหว่างทางแวะบ้านหุ่นเหล็กที่อ่างทองกัน (เคยไปป่าว)

ที่นั่นเป็นหุ่นเหล็กกลางแจ้ง แตดเปรี้ยงเลยนะวันนั้นหน่ะ

ถ้าปวดหนักที่นั่นก็สบายสิท่าน ... การเที่ยวก็ปกติดีนะ..

แต่พอออกจากบ้านหุ่นเหล็กที่ร้อนแสบผิวนั่นแหละ

คนเราเมื่อร้อนจัด ก็อยากได้อะไรเย็นเข้าไปไล่ลมร้อน

ทั้งหมดเห็นพ้องต้องกันว่า จะเลือกเข้าอเมซอนที่ใกล้ที่สุดก็แล้วกัน

เมื่อถึงอเมซอนสมใจ .... เพื่อนเราเลือกกาแฟคาปูชิโน่ที่เคยโปรดปราน

โดยลืมไปว่า ยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน

ท้องยังว่างชนิดไม่มีอะไรเหลือไว้เป็นอนุสรณ์ในกระเพาะเลย

สักพักได้เรื่องสิครับท่าน .... แต่ด้วยความอดทนของโชเฟอร์ที่เลือกห้องน้ำสุดๆ

โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา เข้าห้างก็ไม่ชอบ อ้างว่าคนเยอะ

เข้าปั๊มก็ไม่ชอบ อ้างว่า ไม่ชอบนั่งยอง

เลยใช้วิธีอดทน อดกลั้นล่องมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ

แรกๆ ก็ปวดเบาๆ เป็นระยะห่างๆ แต่พอมาถึงรังสิตเท่านั้นแหละ

เริ่มปวด ฟิวเจอร์ก็ไม่เข้า บอกเดี๋ยวได้ขึ้นทางด่วนก็ใกล้ถึงบ้านแล้ว ทนไปก่อนๆ

แต่มันไม่ได้แล้วสิ มันคงรอนานมาก จนอยากออกสู่โลกภายนอกเต็มแก่แล้ว

คราวนี้มันทั้งดุน ทั้งดัน จะแหกด่านออกมาให้ได้ ... ก็ป่วนกันทั้งคันรถสิครับ ...

ถึงตอนนี้เพื่อนเราอยากแวะปั๊มมากๆ ปั๊มไหนก็เอา ไม่เลือกมากแล้ว

แต่เจ้ากรรม ดันวิ่งช่องกลาง หาช่องออกไม่ได้ รถก็แล่นจี้ตูดกันมาอย่างไว

จะชลอ เพื่อนข้างหลังก็จี้ชิด จี้ชิด เข้าซ้ายเพื่อออกช่องไม่ได้

พอเจอช่องก็เป็นขาเข้าอีก เรื่อยไปเรื่อย โชเฟอร์เรื่องมากของเราก็ทนไม่ไหวแล้ว

ซี๊ดซ๊าดๆ อู้ยๆๆ สลับกันไป-มา ไม่หยุด แถมทำท่านั่งกดตูดติดเบาะซะเบาะแทบทะลุ

เพื่อต่อสู้กับกำลังพลที่ช่วยกันดัน เพื่อให้ตัวเองได้ทะลักออกมาสู่โลกภายนอกอย่างสุดฤทธิ์

พอมาถึงดอนเมือง เราบอกในนี้มีห้องน้ำ เข้าเลยๆ เสียค่าจอดไปขรี้ยี่สิบบาทก็เอาเหอะ

เพื่อนเราก็รีบหักหัวรถเข้าไปทันที คนในรถก็ลุ้นกันจนฉี่เหนียว

เรื่องของเรื่องไม่ได้ห่วงมันหรอก ห่วงตัวเองมากกว่า

หากเพื่อนมันปล่อยให้กำลังพลออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันได้ ก็บรรลัยทั้งรถสิครับ

พอเข้าดอนเมืองปัญหาใหญ่คือที่จอดรถไม่มี เขาให้ไปจอดข้างใน

เพื่อนเราก็ไม่รู้ว่าในอาคารผู้โดยสารมีห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดตรงไหน

เคยเข้าแค่ในชั้นที่จอดรถ เลยไปที่ชัวร์ที่สุด

พอมันเข้าอาคารจอดรถได้ วนไปถึงลิฟท์ มันทิ้งรถ แล้ววิ่งปรู๊ดดด..ไม่เหลียวหลังเลย

ปล่อยให้พวกเราขับวนหาที่จอด เพื่อรอมันขรี้กันเอง .... ตามยถากรรม

ตอนมันกลับมา ได้แซว ได้ฮากันแบบสุดๆ ทั้งคันรถ ซึ่งเรื่องนี้คิดว่ายังฮากันไปอีกปี สองปี

แต่ก่อนที่เพื่อนเราจะลงจากรถนี่ เครียดกันทั้งคันรถ ไม่มีใครกล้าหัวเราะเลย

แหม่..จะให้หัวเราะได้ไง เกิดเพื่อนตัวดีของเรามันขำจนหูรูดเสียกำลังบีบก็ยุ่งสิจ๊ะ

วีรกรรมขนหัวลุกเลยหล่ะ งานนี้