สำหรับผมคือ ความเจ็บปวดทั้งกายและใจที่ได้รับครับ ที่ได้รับจากความล้มเหลวในอดีต

บอกได้เลยว่า แทบอยากคิดสั้นเลยล่ะ

แต่ในปัจจุบัน คือ ได้ความสำเร็จในชีวิตมาคล้องใจแล้ว

จากในอดีตที่ผ่านมา หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย

ผมก็ได้ออกจากบ้านและไปหาสมัครงานของเอกชนไม่ต่ำกว่า 10 ที่ในแต่ละวัน

ผลปรากฏว่า

บางที่บอกว่า เดี๋ยวจะติดต่อกลับไปในภายหลัง

บางที่บอกแบบหน้าด้านๆว่า เอาคนของเขาแล้ว ที่เรียกว่าเส้น

บางคนตอบแบบตรงๆเลยว่า ไม่รับคุณเข้าทำงาน เพราะว่าคุณไม่มีคุณสมบัติพอ ทีจะทำงานที่นี่

ผมก็สมัครแล้ว สมัครเล่า สมัครไปหลายๆที่ หากรวมที่สมัคร ก็ประมาณ 70 กว่าที่ได้

ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ น้ำตาไหลกลับบ้านแทบทุกวัน ในช่วงนั้น

และแล้ว จนผมได้งานของเอกชนที่หนึ่ง ผมก็ทำงานที่นั่นได้ประมาณ 3 ปี

ซึ่งงานที่นั่นถือว่าหนักมาก แถมใช้งานหนักมาก เจ้านายจนไปถึงท่านประธานก็ขี้งก แถมปากจัด ไม่รักษาน้ำใจลูกน้อง

เงินเดือนก็น้อยแทบจะไม่พอยาไส้ แถมเพื่อนร่วมงาน ก็ไม่ค่อยตั้งใจทำงาน ดีแต่นินทาลับหลัง....

จนผมแทบรู้สึกอยากลาออกมาในตอนนั้นเลย

แต่ผมต้องอดทนอดกลั้นเข้าไว้ คือ คิดเสียว่า มีงานทำ มันยังดีกว่าตกงาน......

แต่เบื้องหลัง ผมก็จะอ่านหนังสือสอบงานราชการไปเรื่อยๆ และมีสอบราชการที่ไหน ก็ไปหาสอบเรื่อยๆ

เพราะในความเห็นส่วนตัว ผมชอบงานราชการอยู่แล้ว

ซึ่งผมสอบไปหลายที่ แต่ไม่เคยสอบติดเลยสักที่ ผมแอบร้องไห้ไปหลายครั้ง หลายหน ท้อแท้ จนแทบเป็นโรคซึมเศร้า

และก็เครียดมาก อยากออกไปจากจุดนี้ และไม่อยากอยู่จุดนี้ต่อไป คือที่ทำงาน ที่ผมกำลังทำอยู่

แต่ที่อยู่มาทุกวันนี้ได้ และมีกำลังใจต่อไป เพราะคำให้กำลังใจ จากคนเป็นแม่

ท่านบอกผมว่า.....คนเรา หากจะท้อ ก็ท้อได้ แต่อย่าถอย...ถ้ายังมีลมหายใจอยู่

ผมก็เลยมีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง

และสุดท้ายก็ตัดสินใจ อ่านหนังสือสอบบรรจุเรื่อยๆ เป็นประจำทุกวัน แบบไม่ท้อ และฝืนสู้ต่อ

และพยายามหาสอบไปเรื่อยๆ สอบหลายๆที่

ซึ่งในปัจจุบันนี้ กับเมื่อไม่นานที่ผ่านมา ผมก็ได้ทำสำเร็จในชีวิตแล้ว

คือ ผมสามารถสอบได้ สอบผ่าน และได้ทำงานราชการ สมดั่งใจแล้วครับ

แถมเงินเดือนก็ดี สวัสดิการดี ถือว่ามีความพึงพอใจ และ ok.

และสุดท้าย....ก็ได้ลาออกมาจากที่ทำงานเก่า แบบสมใจอยาก....

สำหรับความรู้สึกในตอนนี้

อยากบอกว่า.....รู้สึกฟิน และมีความภาคภูมิใจ ในทั้งตัวเอง และครอบครัว

จนผมต้องลองย้อนถามตัวเองว่า.......'' เฮ้ย.!!....เรามาถึงจุดนี้ ได้ยังไง.???..''

ปล. พิมพ์ซะยาว ให้ถือว่า เล่าสู่กันฟังแล้วกัน จากประสบการณ์จริง

ขอบคุณครับ