สำหรับผมสภาพจิตคงตกต่ำย่ำแย่ลงไปทุกวันจนต้องหาทางหลีกลี้

หนีไปอยู่ป่าหาความสำราญกับธรรมชาติให้บันเทิงใจไร้กังวล ดีกว่า

จิตแย่ต้องรับการบำบัดจนจิตฝ่อห่อเหี่ยวเหมือนข้าวเหนียวนึ่ง น้ำขึ้น

ไม่ถึงแห้งแห๋งแก๋ ผมหลอกให้อ่านมาจนจบได้เหมือนกันนะครับนี่..