ตอนเด็กๆเข้าใจว่าคือความรักนะ พอโตมาก็เพิ่งเข้าใจว่าสิ่งที่รู้สึกตอนนั้นยังไม่ใช่รัก

เป็นความประทับใจ ชอบ และออกแนวปลื้มคนเดียวเงียบๆมากกว่า

แอบชอบเพื่อนร่วมห้องตั้งแต่อนุบาลจนจบประถมเลยค่ะ เรื่องนี้แม้แต่เพื่อนสนิทสมัยประถมก็ไม่มีใครรู้ ^^

แอบชอบ แอบมองบ้าง แต่เราทำตัวเฉยๆ ปกติดี ยังพูดคุยเฮฮาไม่เคยแสดงอาการ

มองในมุมของเด็กตอนนั้นก็คงรักที่ความน่ารักของเพื่อน ถึงจะชอบแกล้งเพื่อนบ้างก็อยู่ในระดับที่เราค่อนข้างโอเค

ป.1 มีเพื่อนใหม่ย้ายมาเรียนร่วมห้อง พูดไทยไม่ค่อยได้ ย้ายมาจาก ตปท.

ตอนนั้นเบื่อนายคนนี้มาก ชอบกวนโมโหบ่อยๆ ฮีประกาศไปทั่วว่าชอบเราจนรู้สึกอายครู อายเพื่อน อายชาวบ้านมาก

ตอนนั้นทั้งรำคาญทั้งเกลียดจนไม่อยากมองหน้าอ่ะ แต่เจอทุกครั้งก็เถียงทะเลาะกันตลอดค่ะ

หลังๆพยายามนิ่งไม่ตอบไม่โต้ ทำใจค่ะ เคลียร์ว่าถ้าอยากให้เราคุยด้วยดีๆต้องไม่จีบนะ

สุดท้ายอีกฝ่ายตกลงยอมรับสถานะเพื่อน :)

ป.5-6 เพื่อนสนิทมาบอกว่าเพื่อนคนหนึ่งรักเรา ตอนที่ได้ยินก็โกรธมาก ดับความหวังเพื่อนคนนั้นทันทีด้วยคำพูดที่เราเองก็เสียใจนะ เผลอพูดความรู้สึกเราเองโดยไม่ทันได้นึกถึงความรู้สึกของคนที่ถูกปฏิเสธ

ม.3 เพื่อนร่วมห้องให้เบอร์เราแก่เพื่อนต่างห้องคนหนึ่ง ตอนที่เพื่อนบอกเราพยายามไม่คิดไรมาก แต่พออีกฝ่ายโทรมาเท่านั้นแหละ เราถามว่าโทรมาทำไม เอ่อ..เสียงห้วนๆด้วยนะ - -" พอจะรู้บ้างว่าเค้าปลื้มเราในบางเรื่อง แต่เราเองรู้สึกวางตัวไม่ถูก คนนี้เจอเราดุไปหนแรกก็ไม่กล้าโทรมาละ ^^

ตั้งแต่ตอนประถมเราเป็นคนแอนตี้การมีแฟนนะ >.<

(คนอื่นมีแฟนเราไม่โจมตีนะ แต่ตัวเราเองไม่อยากยุ่งกับรักในวัยเรียน)

5ปีที่แล้ว---เป็นฝ่ายถูกปฏิเสธครั้งแรกบ้าง :) แต่คงยังไม่ใช่ความรักหรอกมั้ง :P