เราไม่เคยทำหมันแมว และเพิ่งมีประสบการณ์ทำหมันหมาน้อยตัวแรกเมื่อเกือบปีที่ผ่านมาจ้ะ

ตอนนั้นเขาอายุเก้าเดือนได้ เป็นพันธุ์ผสมระหว่างชิสุกับพุดเดิ้ล นิสัยสองพันธุ์นี้ขี้อ้อนเป็นทุนเดิม

ไม่ว่าอาบน้ำจะส่งเสียงอี๊ดอ๊าดตลอดเวลา เอาเท้าหน้ามากอดแขนตลอด กว่าจะอาบน้ำเสร็จ

เปียกทั้งคนทั้งหมาน้อย ไม่เหมือนอีกตัว นั่นนิ่ง มองตา เราพูดปลอบเขาก็ไม่มีงอแง

ตอนทำหมันก็หาข้อมูลทางเน็ตเช่นกัน ก่อนสรุปว่าต้องพาน้องชายไปทำหมัน เพราะพี่สาวทำหมันหญิงยากกว่า แพงกว่า แล้วก็ตัวพี่ซนมากๆ ทั้งบ้าพลัง ทั้งถ้าเห็นอะไรผิดปกติ แม่จะขุดคุ้ยจนกว่าจะหลุดออกจากร่าง เกรงว่าแผลจะปริเสียก่อน

จากนั้นนัดคุณหมอที่ฉีดวัคซีนให้ประจำ พาไปให้คุณหมอดูรูปร่าง ตรวจเบื้องต้น เพื่อวางแผนการผ่าตัดก่อน สรุปว่าเป็นทองแดง ต้องผ่าสองรอย คือที่อัณฑะที่เคลื่อนออกมาในตำแหน่งที่ถูกต้อง กับผ่าช่องท้องนำอัณฑะที่ไม่เคลื่อนตัวออกมาในตำแหน่งที่ถูกต้อง

นัดแนะเรียบร้อยอีกสองวันถัดมาก็พาไปเลย เพราะเลือกข่วงที่เป็นวันหยุดยาว เนื่องจากรู้ว่าเขาต้องการคนดูแล วันผ่าตัดคุณหมอให้งดอาหารเช้าเท่านั้น(ไม่รู้ทำไม) กลับมารับตอนบ่ายสามเหมือนกัน ตอนไปรับ คุณหมอบอกเขารู้ตัวแล้ว แต่ยังเบลอๆ อยู่ เราอุ้มเขากลับบ้าน เรียกว่าหมดสภาพเลย คุณหมอบอกให้อาหารได้ตอนหกโมงเย็น ตอนนี้หากเขารู้สึกตัวดีหน่อย พยายามให้เขาดื่มน้ำ ถ้าถึงเวลาทานข้าวเขาไม่ยอมทานก็พยายามกระตุ้น ถ้าเขายืนแล้วการทรงตัวยังไม่ดี ก็ให้ช่วยพยุงเขาไว้ ก็ได้ เพราะเขาน้ำหนักน้อย ออกจะตัวเล็ก(ผอม) ไปสักหน่อย เรี่ยวแรงจะน้อย

พอกลับบ้าน ตัวพี่เข้ามาดม แล้วต่อมอยากรู้ อยากเห็นเริ่มทำงาน ด้วยการมุดไปดมที่แผล คงเพราะได้กลิ่นเลือด กลิ่นยาฆ่าเชื้อ ที่สำคัญผ้ากอซสีขาวๆ ล่อตาล่อใจชะมัด แม่นางพยายามจะดึงให้ได้

เราเลยต้องพาตัวน้องเข้าห้องนอน ไปพักผ่อน และหลบการถูกโจมตีแผลจากเจ้าตัวโต

เขานอนลิ้นห้อย แห้ง น่าสงสารเชียว หลับสนิทต่อไปนานมากๆ จนใกล้หกโมงเย็น เขาเริ่มครางหงิง มองเราตาลอยๆ เราเลยเอาหลอดจุ่มน้ำมาแตะที่ลิ้นให้เขา เขาเลียนิดๆ เราก็ค่อยๆ ให้ทีละน้อย แล้วอุ้มเขาไปฉี่ พอฉี่เสร็จก็พามาห้อง เอาอาหารเม็ดให้กิน เขาไม่กิน ต้องป้อนทีละเม็ด และพยุงให้เขายืน ค่อยๆ ป้อนจนอาหารหมด แต่ก็น้อยกว่าปกตินะ เพาะเห็นว่าเขาอดอาหารมานาน ให้เยอะเกรงว่าร่างกายจะไม่ปรับ เดี๋ยวจะพาลไม่ย่อย เพราะผ่าตัดลำไส้คงทำงานไม่เต็มที่

วันแรกเขานอนเกือบตลอดเวลา ตอนดึกถึงเริ่มรู้ตัวมากขึ้น แต่นอนครางเบาๆ อยู่บ่อยๆ เราพยายามลูบเนื้อตัวให้เขารู้สึกสบาย และอุ่นใจ ว่าเราไม่ได้ทิ้งเขา พอรุ่งขึ้นก็เกือบปกติ การทรงตัวดี แต่ไม่วิ่ง ได้แต่เดิน ที่สำคัญเขาท้องผูกไปสองวันเต็มๆ คือวันที่ผ่าตัด กับวันที่สอง ไปอึตอนเช้าวันที่สาม

หลังจากนั้น เขาไม่ยอมกินน้ำขันเดียวกับตัวพี่ แต่จะกินน้ำขันที่อยู่ในห้องนอน แล้วกลายเป็นหมาน้อยที่ต้องนอนกับเราในห้องนอนจนทุกวันนี้ไปเลย ถ้าไม่ให้เข้าจะร้องอี๊ดอ๊าดหน้าห้อง ต่างจากตัวพี่ที่นอนเฝ้าหน้าประตูห้องนอนอย่างเงียบๆ เหมือนเดิมที่เ่คยทำตั้งแต่เด็ก (แต่ก็มีบางวันที่ร้องตามจะเข้าห้อง จนเราต้องออกไปอุ้ม ไปกอด จนเขาพอใจแล้วค่อยกลับเข้ามานอนในห้อง)

การมีสัตว์เลี้ยงประเภทหมาน้อย แมวน้อย เราว่าเป็นความผูกพันที่มากกว่าสัตว์อื่นนะ เพราะเขาอ้อนเป็น และมีท่าทางอ้อนได้มากกว่าชนิดอื่น เล่นกับเราก็ได้ เฝ้าเราก็เป็น แสดงความรักต่อคนได้บ่อยๆ

มาอยู่ที่นี่เราก็มีแมวน้อยของชาวบ้านให้เล่น ลูบหลัง ลูบหัว ลูบตัวอยู่สองตัว ตัวแรกเป็นหญิง ชื่อ แบ๋นๆ เจ้าของฝากให้อาหารบ้างเวลาเขาไม่อยู่ เเพราะอยู่ห้องตรงข้ามกัน แต่เสียดายตายเพราะมดลูกอักเสบไปเมื่อเกือบสองเดือนก่อน ตัวนี้ชอบอ้อนเรามากๆ

อีกตัวเป็นแมวน้อย ตัวผู้ เราลูบได้ เขาชอบให้ลูบ ติดคน แล้วก็ชอบดูดนมยาย ทั้งที่ยายก็ไม่มีน้ำนม เขาอาภัพที่แม่ไม่ยอมเลี้ยงตั้งแต่เกิดเลย ไม่รู้เพราะอะไร สุดท้ายพี่ๆ ทะยอยตายทีละตัวจนหมด เหลือตัวนี้เล็กสุด แต่ไม่ยักตาย เจ้าของเลี้ยงด่้วยนมกล่อง ใส่หลอดดูดหัวยางบีบใส่ปาก จนตอนนี้เป็นวัยรุ่นแล้ว มีไข่สองใบโผล่ออกมากแล้ว แต่ยังติดยาย ดูดนมเหี่ยวๆ ของยาย และติดคนอยู่เช่นเดิม

ชักยาวแล้ว จบก่อนดีกว่า เดี๋ยวเจ้าของกระทู้ตาลาย พาลอ่านแค่บรรทัดแรก และบรรทัดสุดท้าย ทิ้งเรื่องราวตรงกลางไว้เป็นตัวคั่นระยะห่างของสองแถวบน-ล่างอีก

ูู

^๙^