ถ้าเป็นผมคงให้ทดลองเจ็บและล้มดูซักครั้ง..

เข้าใจว่าแม่และพ่อทุกคนหวังดี..อยากให้ลูกตัวเอง..ไม่ว่าจะลูกจริงๆหรือลูกบุญธรรม...นั้นมีชีวิตที่ดีๆ..

แต่การจะไปบอกให้เค้าเชื่อว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เราคิดและคาดเดานั้นดูจะเป็นเรื่องที่ไม่แน่นหนาและขาดความน่าเชื่อถือ...

และลูกก็รู้ถึงความหวังดีนั้น..แต่...

ประสบการณ์ถึงแม้จะเป็นหมอเรียนจบสูง..แต่หากขาดประสบการณ์จริงในการใช้ชีวิต..

การปิดกั้นบางทีก็เป็นเหมือนการปิดหูปิดตา...

การใช้ชีวิตให้ดีอาจจะไม่ต้องสมบูรณ์แบบมากนัก...

พ่อผมพูดบอกแม่ผมเสมอว่า..ลูกหน่ะ..เราเลี้ยงได้แต่ตัว..ส่วนที่เหลือเค้าต้องเลือกและตัดสินใจเอาเอง..

เราทำได้เพียงสนับสนุนและคอยดูแลอยู่ห่างๆอย่างเป็นห่วง...