เราอยู่ได้ทั้งเมือง และ ชนบทจ้ะ

เนื่องจาก แม่เราเป็นคนต่างจังหวัด ส่วนพ่อเป็นคนกรุงเทพฯ

เราเลยใช้ชีวิตประจำวันอยู่ที่กรุงเทพฯ แต่....

ตอนเด็กๆ เวลาตรุษจีนก็ไปบ้านยายคราวละหลายวัน

พอโตหน่อย ช่วงปิดเทอม แม่ก็ส่งไปอยู่กับก๋ง กับยาย

เล่นน้ำคลอง ตักปลาเข็ม ตกสะพาน ตกใต้ถุนก็บ่อย

กินน้ำไปคราวละหลายอึก ถูกแซวประจำว่า "กินน้ำคลองไปกี่อึก"

ข้อดีของสังคมชนบท คือ การโอภาปราศรัยกันเสมอ

ใครพายเรือผ่านหน้าบ้าน ก็ตะโกนทักทายกัน

"ไปไหนกันนนน" หรือ คนในเรือตะโกนถามว่า "บ้านนี้ไปไหนกันโหมดดดด"

แม้ค้าพายเรือผ่านก็ทัก "กินหนมมั๊ย" "ซื้อหนมมั๊ย"

ไม่ก็ "กินเตี๋ยวป่าว .. ไปเอาชามมาเลย" เราก็วิ่งไปหายาย ขอตังค์

เราชอบบรรยากาศ นั่งตีนบันได ขาจุ่มน้ำแล้วซื้อขนม ก๋วยเตี๋ยว ที่พายผ่านหน้าบ้าน

บางทียายก็ให้ตังค์ไว้ แล้วสั่งไว้ก่อนออกไปขายก๋วยเตี๋ยวว่า...

"เรือกาแฟมา ซื้อชาดำเย็นให้ยายด้วยนะ"

พอเรือกาแฟมาก็เรียกเขา "ซื้อกาแฟหน่อย" พอเรือเทียบท่าน้ำ

เราก็บอกแม่ค้าว่า "ชาดำเย็นกระติกนึง" พลางส่งกระติกให้แม่ค้า

แม่ค้ามองหน้าประจำ แต่ไม่พูดอะไร

พอซื้อหลายๆ ครั้งก็มีแซวสักทีว่า .. "เรียกซื้อกาแฟ แต่เอาชาดำเย็นเหรอ?"

และด้วยเป็นคนสองสังคม มีวิถีชีวิตแบบชนบทมาอยู่ร่วมกับวิถีชีวิตแบบเมือง

สังคมชนบท จึงทำให้เราติดการทักทายใครๆ ที่ผ่านหน้าบ้าน

หรือเราเป็นฝ่ายเดินผ่าน ก็จะต้องมีการหยุดทักทายคนรู้จัก คุ้นเคย อยู่เสมอ

ซึ่งเป็นเหตุให้ คนสังคมเมือง ที่ต่างคนต่างอยู่ หรือ มีความเป็นส่วนตัวสูง

ไม่ชอบใจได้ง่ายๆ เพราะ ความไม่คุ้นเคยกับวิถีชีวิตของคนชนบทเช่นนี้

ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดจะเปรียบเทียบ หรือฟันธงว่าใครถูก ใครผิด สิ่งที่เหมาะสมต้องเป็นเช่นไร

ต่างวิถีชีวิต ต่างวัฒนธรรม ต่างสังคม ย่อมเกิดการกล่อมเกลาในลักษณะที่ผู้นั้นอยู่

ซึ่งสามารถมองเหมือน หรือแตกต่างกันก็ได้ ... อันเนื่องมาจากความคุ้นชิน

เราเคารพความคิด ความรู้สึกของผู้อื่น และเคารพความเป็นเราเช่นกัน

ส่วนข้อดีของสังคมเมือง ก็คือ ความเจริญ และได้รับอะไรๆ ที่ทันสมัยก่อนชนบท

มีที่เรียนที่ดี มีวิชาเรียนที่แน่น มีสถานศึกษา และสถานประกอบการหลากหลาย

มีสิ่งต่างๆ ให้เลือกจับจ่าย ใช้สอย มากมาย

แต่ก็ต้องยอมรับเรื่อง การมีน้ำใจที่เป็นส่วนผกผันกับความเจริญด้านวัตถุ ให้ได้ด้วยจ้ะ

ถึงจะอยู่ได้อย่างมีความสุข ในทุกสังคม