ความทรงจำ

ครั้งหนึ่งในชีวิต อยากลองก้าวเดินออกไป ทำตามสิ่งที่ใจฝัน

ลองเดินตามทางที่เต็มไปด้วยหมอกควัน ทุกย่างก้าวอันตรายแม้นเดินตอนกลางวัน

ทุกสิ่งไม่ใช่เรื่องง่าย พลาดพลั้งคงเจ็บปางตาย หนึ่งก้าวเต็มไปด้วยความสั่นคลอน

มองดูหนทางข้างหน้า ช่างไกลห่างนัก ภาพความมืดชวนหลอกหลอน

เปรียบบทละครที่ไม่รู้ตอนจบ ฉันเองได้แต่คาดเดาอาจไม่มีทางพบ คงถูกสยบด้วยความขาดเขลา

ทุกสิ่งที่เจอคงยากที่จะคาดเดา คนข้างกายได้แต่เตือนตัวเรา ให้นึกย้อนเจียมตน อาจแพ้ภัยของตัวเอง

แต่สุดท้ายฉันไม่เชื่อคำนั้น ขอลองเสี่ยงดูสักครั้ง ลองก้าวเดินตามฝัน และฉันได้ทำมันออกไป

สุดท้ายตอนจบฉันก็เหมือนพระรอง ที่มิได้สมหวังดั่งเช่นตัวเอก ที่พวกเขาได้รักกัน

แต่ฉันก็ยังคงดีใจ มีรอยยิ้มได้เสมอ เพราะฉันนั้นได้ทำ

"ตามทางที่ตัวเองต้องการ"

ปล.ขอร้องออกมาเป็นเพลงละกัน แม้ไม่สมหวัง แต่ผมก็ดีใจได้ทำมันออกไป ดีกว่ามาเสียใจภายหลังที่กลัวที่จะทำมัน