สั้นๆ เกือบทุกอย่างจ้ะ
แต่คำตอบต่อจากนี้ไม่สั้นนะ ...ทนอ่านได้มั๊ย???
อย่างตอนเด็กๆ เลยนะ
เราเข้าเรียนใหม่ๆ เราติดบ้าน ติดแม่ ร้องไห้ทุกวัน
แม่เราเลยบอกว่าแม่ไม่ไปไหน อยู่กับเรา ให้เราเข้าห้องเรียนไปกับครู
เรานิ่งในห้องเรียน แต่ทุกครั้งที่เหลือบตาออกมาก็เห็นแม่นั่งอยู่ที่ม้าหินไกลๆ
เวลาปล่อยพัก เราก็ออกไปหาแม่ แม่ก็มีขนมที่ซื้อไว้รอตอนก่อนปล่อยพักไว้ให้เรากิน
เราเป็นคนเดียวที่ได้กินขนมนอกโรงเรียนตอนพัก ทั้งที่ทางโรงเรียนไม่ได้ออกไปซื้อ
(จนเราโต เราถึงรู้ว่าแม่เราเดินกลับบ้านตอนที่เรานอนกลางวัน
แล้วไปซักผ้า ไปตลาด แล้วกลับมาตอนที่ปล่อยพัก เหมือนทุกครั้ง)
เราทำการบ้านดึกแม่ก็เฝ้าเรา คอยไล่ยุงให้เรา จนกว่าเราจะทำเสร็จ
มีครั้งหนึ่งตอนเราเด็กมากๆ ทำการบ้านระบายสีไม่เสร็จสักที
แม่ก็มาช่วยระบายให้ รู้สึกว่าแม่ระบายสีสวยที่สุดเลย
ตอนโตมาหน่อย แม่ก็ไปส่งไปรับทุกวัน ฝนตกแม่ก็ให้สวมเสื้อกันฝนให้เรา
แล้วยังเอาร่มมากางให้เราอีก พอเดินผ่านน้ำที่ท่วมขัง แม่ก็อุ้มเราข้ามน้ำ
โดยที่แม่ลุยน้ำไปกลับสองรอบ เพราะเราไปเรียนพร้อมน้อง
หน้าฝนเพื่อนเราใส่รองเท้าแตะไปเรียน เดินลุยน้ำท่วมขังไปโรงเรียน
แต่เราไม่เคยเลยนะ สวมรองเท้า ถุงเท้าสะอาดทุกวัน
แม่เราเป็นคนใจร้อน หงุดหงิดง่าย แต่กับลูกไม่เคยแสดงความหงุดหงิดเลย
น้อยครั้งมากที่เห็นแม่เสียงดังกับลูก แม่จะยิ้มเก่ง ใจดี
ตอบคำถามเราได้เป็นชั่วโมง จนกว่าเราจะหายสงสัย โดยไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายด้วย
หรืออย่างตอนเราโตมาต้องไปโรงเรียนแต่เช้ามืด แม่ก็เดินออกไปส่งที่ป้ายรถเมล์ทุกวัน
วันไหนเรากลับค่ำมากๆ แม่ก็เดินออกมารอที่ป้ายรถเมล์
เราลงจากรถมาจะเห็นแม่ยืนยิ้มที่ป้ายรถเมล์แล้ว เรารู้ว่าแม่มายืนรอตั้งแต่เราเริ่มผิดเวลา
แต่แม่ไม่เคยหน้าบึ้ง ไม่ตะคอกถามว่าทำไมกลับช้ากว่าทุกวัน
ถามเราดีๆ ว่าวันนี้ทำไมช้า เราตอบแม่ก็มีท่าทีว่าเชื่อเราทุกครั้ง แล้วก็ช่วยเราถือของด้วย
เราเดินกลับบ้านพร้อมแม่ด้วยรอยยิ้มและคุยกันไปตลอดทาง
แม่เราสุดยอดแล้วหล่ะ ...ยังมีพ่อเราอีกนะ ...
แต่ไม่เล่าวันนี้หรอก เพราะไม่ตรงคำถาม ...
ทุกครั้งที่เราพูดหน้าชั้น เกี่ยวกับแม่ พ่อ เราจะน้ำตาคลอด้วยความรัก ปลาบปลื้มทุกครั้ง
แม้กระทั่งหลายปีก่อน เราไปอบรม เขาก็ให้พูดเกี่ยวกับครอบครัว
เราก็น้ำตาคลอไปพูดไป จนวิทยากร เข้ามาปลอบเลยหล่ะ
หลังจากนั้นวิทยากรก็เข้ามาคุยกับเราบ่อยๆ พร้อมกับแสดงความปลื้มใจแทนเราที่มีครอบครัวอบอุ่น
เบื่อฟังหรือยัง?