สำหรับผมเอง คือ เรื่องกรรมเกี่ยวกับ '' เพื่อน และคนรัก หรือแฟน '' ....

บอกตรงๆ ทุกวันนี้ ยังคงจดจำไม่ลืม

แต่....อโหสิกรรม ให้พวกมันไป เพื่อให้เวรกรรมที่มีต่อกันให้มันจบลงในชาตินี้....

มันทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไม่ใจใครง่ายๆ และกลายเป็น alone man มาจนทุกวันนีี้....( แต่ก็ไม่เห็นจะตาย )

และถึงแม้จะตัวคนเดียว ไม่มีใครมาอยู่คู่กาย คู่ชีวิต หรือจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม....

แต่ก็.....ไม่มีวันยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรม และโชคชะตาตนเอง เป็นอันขาด......

ยอมอยู่ตัวคนเดียว ดีกว่าทนเจ็บปวดกับความรัก ที่ไม่สมหวัง จากคนรัก

และดีกว่า ยอมทนคบกับเพื่อนที่ไม่จริงใจ ทั้งต่อหน้า และลับหลัง

เพราะคิดมาหลายๆครั้งแล้ว มันรู้สึกสมเพชตนเอง สงสารชีวิตตัวเองจริงๆ.....

ทุกวันนี้......

ผมเองก็มีแต่สวดมนต์ภาวนา ทำบุญ แผ่เมตตา สวดขอขมาพระรัตนตรัย พยายามทำความดี รักษาศิลให้ตนเองเรื่อยๆ....

ส่วนผลตอบแทนข้างหน้าจะเป็นเช่นไร จะหมดกรรมเมื่อไหร่ ผมไม่คิดอะไร และไม่อยากคิดอะไรอีก....

ขอแค่ว่า ได้ทำความดี และได้เลี้ยงดูบุพการีและครอบครัวตนเอง ดีที่สุดแล้ว

เพราะบุพการีที่เลี้ยงดูผมมานั่นล่ะ ถือว่าประเสริฐที่สุด จริงใจที่สุด และดีที่สุด กับชีวิตของผมแล้ว......

'' อย่าหวังว่าจะได้รับความรัก จากคนที่คุณรัก เพราะคนที่คุณรัก ไม่ได้รักคุณ หมดทุกคน.''

นี่คือ คติธรรม ที่ผมยึดถือและมีชีวิตรอด มาจนทุกวันนี้......