โน๊ะ

ใช่แล้ว 👍

เราต้องเลือกมองแต่ส่วนดีของเขา

ส่วนเรื่องไม่ดีนั้น ไม่ต้องไปอยากรู้ ไม่ต้องไปมอง

ให้กลับมามองที่ตัวเราดีกว่า

มองแต่ดี ตามท่านพุทธทาสสอน

ใช่ อยู่ที่เราจะมอง เรามองแบบไหน เราก็รู้สึกแบบนั้น

ในดี มีร้าย ในร้าย มีดี

สิ่งที่ดีมีแฝงตัวอยู่ในทุกเรื่อง

แม่แต่เรื่องที่เศร้าที่สุด

อยู่ที่การมองให้เห็น มองให้เป็น เราก็สุข

เราว่าในชีวิตนี้ ก็มีทั้งสองอย่างนะ อยู่ที่ว่าช่วงไหน บุญหรือกรรมจะนำทาง

การได้พบคนดีดี เพื่่อนดีดี ก็เป็นเรื่องของบุญ บางทีอาจเจอกันในที่ที่ไม่ค่อยจะดี

อย่างที่คุณเจอ แต่ก็ยังมีสิ่งดีดีเกิดขึ้นได้ ไม่ว่าที่ไหน ซึ่งเราเองก็ไม่อาจรู้ได้ หรือไม่ทันได้สังเกต

เราเข้าใจนะ เรื่องกรรมนำทาง แต่เราอยากให้เป็นบุญนำพาให้มาพลกันมากกว่ากรรมบันดาล

นับว่าเป็นเรื่องดีเลย แม้จะห่างบ้านไป แต่ยังได้เจอคนดีดี ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ

เราเชื่อว่า เพราะสิ่งที่ได้ทำร่วมกันมาในอดีตชาติ จึงทำให้มาเจอกัน มาคอยช่วยเหลือกัน

จะว่าไปก็ใช่... แต่เรื่องนี้อยู่ที่คน พื้นที่ ไม่ว่าที่ไหนก็มีคนดี มีน้ำใจ อยู่ที่ว่าเราก็เจอแบบไหน

(ที่พูดมาก็ใช่)

แต่ที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เราพบเจอแต่คนดีนะ

ยังดีใจที่ห่างบ้านไป แต่ได้พบเจอคนที่ดี ช่วยเหลือ ดูแล ซึ่งบ่งบอก และตอกย้ำคำที่ว่า คนต่างจังหวัดยิ่งห่างไกลความเป็นเมืองใหญ่ ยิ่งมีน้ำใจ

ยินดีเสมอ...

ก่อนอื่นต้องขออภัยด้วย ถ้าพูดอะไรที่ไม่ถูก ไม่ควรไป เพราะสิ่งที่อยากบอกกับตัวหนังสือ อาจไม่ตรงกันเท่าไหร่ บางทีอาจทำให้เข้าใจผิดได้

เราก็ว่างั้น ถ้าอยู่แบบปลง ก็คงไม่ได้ทำอะไร อยู่แต่ในบ้าน ไม่กล้าไปไหน

สิ่งที่ทำได้ก็คือ ใช้ชีวิตตามปกติ อย่างที่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้น ก็พร้อมที่จะรับ พร้อมที่จะเป็นไป

อยู่อย่างระมัดระวัง อะไรจะเกิด ก็คงต้องเกิด เราเองก็ไม่มีทางรู้ ได้แต่ดำเนินชีวิตไป อย่างที่เคยทำ

ดีแล้ว... จะว่าไปคงไม่มีใครกล้าไปสร้างศัตรูเป็นแน่ เพราะต้องไปอยู่ที่นั่น สิ่งที่เราควรทำ ไม่สิ.. ต้องทำ ก็คือการสร้างมิตร

ที่คอยช่วยเหลือกัน เชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า เมื่อเราดี ต่อเขา เขาก็ต้องดีต่อเรา มีหรือที่จะกล้าคิดร้าย ต่อผู้ทีทำดีแก่ตัวเอง ด้วยหน้าที่ การงานที่ทำ

ด้วยความที่เราไม่เคยไปสัมผัส จึงทำให้ไม่รู้ ไม่เข้าใจ แต่เชื่อว่า....ไม่ว่าที่ไหน ถ้าคนเราคอยช่วยเหลือกัน คอยให้คำแนะ

คำปลอบใจ และกำลังใจ ด้วยสิ่งที่เราทำต่อเขา และเขาทำต่อเรา นานวันเข้า ก็จะทำให้มีแต่ความรัก ความหวังดีต่อกัน

คอยช่วยเหลือกัน สิ่งเหล่านี้จะแนบแน่นขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป ยิ่งนานเท่าไร ยิ่งมากเท่านั้น อย่างที่คุณเคยทำ และกำลังทำอยู่

ใช่แล้ว 👍

ในชีวิตของคนเราก็เช่นกัน ไม่สร้างเพิ่ม ชดใช้กรรมเก่าให้หมด พร้อมกับสร้างบารมีไปด้วย

ขอบคุณที่ส่งกำลังใจมาให้

เราไม่ได้ปลงหรอก คนในพื้นที่ก็ไม่ได้อยู่อย่างต้องปลง แต่เขาคิดว่าทำให้ดี อยู่ให้รอด แต่ถ้าอะไรจะเกิดก็ต้องยอมรับกันไป แต่จะให้วันๆ อยู่แต่ในบ้านก็ใช่ที่ต่างหาก เขาจึงต้องทำไปตามวิถีชีวิตปกติ บนพื้นฐานของความระมัดระวังตน

ส่วนที่เรทไป เราไปสร้างมิตรมานะ ไม่สร้างศัตรู ส่วนใครคิดว่าเราเป็นศัตรูก็แล้วแต่เขา แต่ระหว่างที่แยู่ก็มีทั้งคนช่วยเหลือ และเราช่วยเหลือเขา ไม่ว่าจะเป็นเงินทอง คำแนะนำ คำปลอบใจ หรือแม้แต่กำลังใจ

เราว่านี่ก็เป็นไปได้ทั้งการชดใช้ และสร้างบารมี นะ

ใช่แล้ว ทุกข์-สุข มีอยู่ทุกที่ ทุกเวลา ไม่มีใครสุขได้ตลอด ทุกข์ได้ตลอด

ได้แต่หวังเช่นนั้น ว่าคงจะมีสักวันฝันร้ายจะผ่านไป สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ...อดทนต่อไป เพื่อรอวันที่ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม

จะว่าแบบนั้นก็ใช่... ความเสี่ยงกับความประมาทเหมือนกันหรือเปล่านะ ทำในสิ่งที่เสี่ยง เลี่ยงได้ไม่เลี่ยง เราสามารถกำหนดชะตากรรมของตัวเองได้ สมมติ...รู้ว่าข้ามถนนอันตราย ต้องดูรถให้ดีก่อน ค่อยข้าม ถ้าข้ามแบบไม่ดูรถ อยากจะข้ามก็ข้าม แบบนี้จะมองว่ายังไงดี... เป็นกรรม เป็นความประมาท เหมือนความประมาทในชีวิต

หรือเราต้องยอมรับในชะตากรรม คนเราไม่มีสิทธิ์ในตัวเองเลยงั้นหรือ... ใช้ชีวิตเพื่อรอให้ถึงวันที่ต้องไป

เรื่องกฎแห่งกรรม เราก็เชื่อนะ เคยทำอะไรมา ก็จะได้แบบนั้น ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต แต่ก็มีแอบคิดว่าบางสิ่งบางอย่าง เราก็สามารถกำหนดเองได้ ไม่งั้นคงไม่ต้องทำอะไร รอกรรมส่งผลอย่างเดียว ไม่งั้นคงไม่มีถูก-ผิด ทุกอย่างมี 2 ทางเลือก / ถ้าอยู่ๆเราเดินเข้ากองไฟ จะเรียกว่าอะไรดี เป็นกรรมของเราด้วยหรือเปล่า

ที่เล่ามาทั้งหมด จะบอกว่าไม่อาจฝืนกฎแห่งกรรมได้สินะ ถ้าในอดีตชาติ ทำอะไรมา ผูกพันกับใครมา ร่วมชะตากรรมกันมา

ก็เลยได้มาพบกันอีก ซึ่งไม่รู้ว่าได้เคยทำอะไรไว้ แต่การได้มาพบกันในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ดีเลย จะว่าไปแล้ว ก็ยังไม่สามารถพูดอะไรได้ อาจจะผ่านไปได้ด้วยดี หรืออะไรก็ไม่ทราบได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็คงไม่อาจเลี่ยงได้(การพบเจอกัน)

ส่วนสถานการณ์ ตอนจบ จะเป็นอย่างไรนั้น ไม่อาจทราบได้

สิ่งที่เราสามารถทำได้ ก็คือปัจจุบัน(ชาตินี้) เมื่อได้ทำ ต้องทำให้ดีที่สุด อย่างที่ว่ามาทั้งหมด เพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้เหลืออยู่อีก กี่วัน/กี่เดือน/กี่ปี

ทำ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส พยายามอโหสิกรรมให้กับทุกคน จะได้ไม่ต้องมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรต่อกัน ไม่ต้องมาจองเวรกับใครอีก พอแค่ชาตินี้ อย่าให้มีอีกเลย ตัดได้ ตัดไป ตัดไม่ได้ ก็ต้องพยายามตัดให้ได้ คงไม่ยากเกินที่จะทำได้

ขอให้ทำแบบนั้นต่อไป 👍

ที่นี่ก็มีสุข ทุกข์ไปตามเหตุ ทุกที่ก็มีทั้งสุขและทุกข์แหละ ความอดทน ไม่ย่อท้อ จะนำพาให้อยู่จนเจอทางออกที่ดีได้ เราเชื่อเช่นนั้น

คนถึงที่ อยู่ที่ไหนก็ต้องไป ไม่ว่าพื้นที่เสี่ยงหรือไม่ก็ตาม แต่เราเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมนะ ถ้าเราต้องจากไปด้วยเหตุความรุนแรง เราก็คงต้องไปที่นั่นเพื่อพบเจอสิ่งนั้น แล้วเราก็เชื่อว่าผู้คนที่นั่นก็มีอะไรกับเราในชาติปางก่อน จึงทำให้เราไปพบเจอพวกเขา ไปช่วยเหลือ ไปให้เขาช่วยเหลือ และใช้ชีวิตร่วมกันในระยะหนึ่ง หากสิ่งที่ผูกพันกันมาหมดลง เราก็ได้ไปที่อื่น ไปพบเจอสิ่งเหล่านั้นอีก เพราะไม่รู้กี่ภพ กี่ชาติที่เราเกิดมา แล้วมีบุญสัมพันธ์กับใครต่อใครไว้เยอะแยะ แต่เราจะทำชาตินี้ให้ดีที่สุด จริงใจกับทุกคน ช่วยใครได้ก็ทำ ใครทำร้าย เราจะอโหสิกรรมให้ทั้งหมด(แม้หลายเหตุการณ์ใช้เวลานานหน่อยจึงสามารถอโหสิกรรมให้เขาได้ก็ตาม แต่สุดท้ายเราก็ทำได้)

ต้องส่งผลแน่อนอยู่แล้ว คงไม่มีใครอยากให้ลูกไปเสี่ยง นอกจากจะเตรียมใจไว้แล้ว อย่างเช่น ครู ทหาร...

ครั้งนั้นคงทำให้ได้ประสบการณ์หลายอย่างเลย ประสบการณ์ในพื้นที่เสี่ยง คงต้องถามตัวเองอีกที

ว่าพร้อมจะเสี่ยงอีกมั้ย... ไม่อยากจะพูดเลยว่าครั้งนั้น ไม่เหมือนครั้งนี้

อยู่ที่ไหนก็ได้ ในที่นี้มีพิ้นที่เสี่ยงอยู่ด้วยมั้ย... แล้วที่ที่อยู่ตอนนี้มีความสุขมั้ย

ยังไม่รู้นะว่าความเสี่ยงนั้นส่งผลกระทบต่อการทำงานมากน้อยแค่ไหน แต่คงมีความเสี่ยงมากกว่าหน่วยที่เราอยู่ ณ ปัจจุบันนี้แหละ

ประสบการณ์เสี่ยงๆ อาจส่งผลต่อจิตใจคนในครอบครัวได้ หลายคนพอรู้ว่าเราไปนรา. ได้แต่บอกว่าเมื่อไหร่จะย้ายกลับ แต่แม่เราบอกอยู่ที่ไหนก็ได้ ถ้ามีความสุข ปัญหาในองค์กรน้อยๆ

ใช่ สุดท้ายเราก็ต้องเลือก

ว่าแต่.....ความน่ากลัวที่ว่านั้น ทำให้การทำงานยากลำบากขึ้นมั้ย

ประสบการณ์ในที่ที่อันตราย น่าสนใจก็จริง แต่เราพร้อมจะเสี่ยงมััย

เพื่อจะได้ประสบการณ์นั้นมา

เพราะไม่มีทางรู้ได้ว่าตอนนั้น กับตอนนี้ เหมือนหรือต่างกันขนาดไหน

บางอย่าง คนเราก็สามารถเสี่ยงได้ แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ ต้องการที่จะเสี่ยงไหม

ถ้าไม่อยาก... สิ่งนี้ก็อาจช่วยตัดสินใจได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ประสบการณ์ที่ว่า

กับคนที่รอเราอยู่ อะไรสำคัญกว่ากัน เราเลือกได้ เพราะไม่มีอะไรแน่นอน...

บางครั้งก็ต้องเลือก ได้อย่างเสียอย่างเนอะ

ประสบการณ์ จชต. น่ากลัว แต่ก็น่าสนใจ

แต่ที่บ้านก็น่าห่วงใย ไม่อยากเหมือนหลายคน ที่ไม่มีโอกาสแทนคุณ หรือใกล้ชิดครอบครัว ญาติพี่น้อง

อ๋อ ลืมไป....

อย่างงี้นี่เอง ถึงว่าไม่มีคนสนใจ

ประหยัดก็ดีนะ จะได้ประหยัดค่าใช่จ่ายไปด้วย ในช่วงที่รอการลงตัว

ถึงลงตัวแล้ว ก็ควรประหยัดเหมือนเดิม พอประหยัดได้ ก็ประหยัดไป

ไม่ว่าอยู่ในภาวะไหน

เห็นบอกว่ามีคนทาบทามไป คงต้องไปปรับตัวใหม่ รอการลงตัวอีกเช่นเคย (ถ้าไป)

ไม่รู้เราเพิ่งมาอยู่ อีกอย่างแถวนั้นบ้านส่วนตัวทั้งนั้น มีหอก็แบบถูกๆ มี่เราอยู่เขาเอาน้ำมาขาย เราอยากประหยัดหน่ะ

มี แต่ใช่ไม่ได้ ก็เท่ากับไม่มี

แล้วเขาไม่มาซ่อมเหรอ....

หรือว่าพึ่งใช่ไม่ได้

ถ้าไม่ไกลเกินไป ซื้อน้ำที่นั่นก่อนก็ได้