ทำไหมคุณไม่ถามเธอ เพราะคุณเองก็ความจริงจากเธอเองเช่นกันใช่ไหม

สำหรับผม ผมโกหกเธออยู่ 2 ปีกว่า วันนั้นบนรถเมลล์สาย 29 ที่เบาะยาวหลังสุด เวลา 4 โมงเย็นในวันพฤหัสของปี 2002 ผมสารภาพรักเธอตรงนั้นเธอไม่พูดว่าไม่รัก เธอบอกว่า เธอต้องการที่จะเรียนให้จบปอตรีก่อนเรื่องความรักเธอไม่สนใจเท่าไร รอกันได้ไหมวันเรียนจบเราจะพูดเรื่องนี้กันใหม่ เราคือเพื่อนกัน ผมเป็นเพื่อนเธอไม่ได้หรอกก็ผมรักเธอนี้ รักแบบหนุ่มสาวไปแล้วนั้นคือความเป็นจริง แต่ความเป็นจริงมันคงทำเราไม่เหลืออะไรต่อกันอีกต่อไป ผมก็เลยเริ่มต้นที่จะโกหกเธอครั้งแรก ใช่เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่มีใจรักเธอไปมากกว่านั้น หวังดีไปมากกว่านั้น หวงห่วงเธอไปมากกว่านั้น เมื่อโกหกได้ครั้งหนึ่งมันก็จะโกหกได้ต่อไป ใช่มันโกหกได้ กลางวันยิ้มกับเธอ กลางคืนคลั่งเปิดเพลงร้องไห้เป็นเดือน จนวันนั้นมาถึงผมเจอเธอวันซ้อมใหญ่รับปริญญาใช่เพื่อนที่ดีต้องยิ้มและหัวเราะให้กันได้ ผมก็ยังทำเช่นนั้นหมดวันของวันนั้นผมได้เบอร์ติดต่อเธออีกครั้ง ผมติดต่อไปเราพูดจากจากันมันควรที่จะหยุดโกหกได้ไแล้ว ก่อนที่จะหยุดผมทวงสัญญาจากเธอ ความร็สึกของเธอ ใช่สำหรับผมที่ผมต้องยืนคือ เพื่อน เพื่อนที่ดีที่สุด เมื่อได้คำตอบนั้นแล้ว ความจริงก็ออกจากปากผมไปว่า ผมไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อนเลยแม้แต่วันเดียว การเป็นเพื่อนของเธอเป็นการโกหกของผม นั้นคือครั้งสุดท้ายในชีวิตสำหรับการพบกันและติดต่อกัน