ไม่ต้องตอบเราแล้วนะ
..
..
สรุปว่าเสาร์นี้เราไม่ต้องไปรับเขาแล้วหล่ะ
ลิกไนต์น้อยๆ รอเราไม่ไหวแล้ว
เขาไปแล้วตั้งแต่บ่ายสองโมงครึ่ง
เขารอคนเลี้ยงกลับเข้าบ้านด้วยความอดทน
พอคนเลี้ยงเข้าบ้านมา สักพักเดียว
ลมหายใจที่รวยรินของเขา
ก็ค่อยๆ หมดลงไป...
อย่างสงบ นิ่ง และเงียบ
ทิ้งไว้แต่น้ำตาของเรา หลังทราบข่าวการจากไป
และความเสียดายที่ไม่ได้กอดลา
ให้เขารับรู้ถึงความรักเป็นครั้งสุดท้าย
...
เวลาเราอยู่กับเขา
เรานอนกับเขาทุกคืน
เขาเป็นหมาที่จิตใจอ่อนบาง
กระทบกระเทือนใจได้ง่าย
ขี้เหงา ขลาดกลัว ไม่กล้าหาญอย่างบูบู้น้อย
ขนาดตอนปล่อยให้เขาออกไปอึ ฉี่
เขาวิ่งไป 5-6 ก้าว ยังต้องหยุดแล้วหันมามอง
ว่าเรายังรอเขา จนเราพยักหน้า
เขาจึงวิ่งไปทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ
แล้วกลับมาสบตากันอีกครั้ง
พอเห็นว่าเรายังอยู่ที่เดิม เขาก็จะเดินเล่นจนพอใจ แล้วกลับมาหาเราที่รอเขาที่เดิม
เพราะเขารู้ว่าเรารัก ทนุถนอมเขา
และไม่เคยทอดทิ้งเขาให้เผชิญโลกตามลำพัง
...
ลาก่อน ...เด็กน้อย...!!
อย่าได้พาความเศร้าหมอง อาลัยรัก
ติดตัวเจ้าไป ณ ดินแดนใหม่อันไกลโพ้นของเจ้า
อย่านิวรณ์ อย่ายึดติดเราอีกเลย
ไม่ใช่ไม่รักเจ้านะ ...!
.
แต่เราไม่อยากให้เจ้าต้องเวียนว่าย
ในวัฏสงสารอีกต่างหาก
จงเป็นนิรันดร์ ในภพภูมิ
ที่หลุดจากการเกิด แก่ เจ็บ ตาย เถิดนะ
เจ้าลิกไนต์ ตัวน้อยๆ ของเรา
..
ไม่ว่าสองเราจะยังอยู่ด้วยกันบนโลกใบนี้ หรือไม่
ความหวังดี ที่มีให้กันและกัน
ก็จะคงอยู่ โดยไม่แตกสลายไปตามร่างกายเจ้า
..
..
ความรักยังอยู่กับเรา
จนกว่าเราจะจากลาโลกใบนี้
เมื่อถึงวันนั้น ...
เราจะจากไปโดยไม่อาลัยอาวรณ์
ทุกสิ่งบนโลกใบนี้เช่นกัน
......
....
....
........รักนู๋นะ.. ลิกไนต์ ตัวน้อย น้อย...!!
.....
....
...
..
.
พุธที่ ๗ มีนาคม ๒๕๖๑
แรม ๖ ค่ำ เดือน ๓