ยามเมื่อแสงแรกแห่งอรุณรุ่งสาดต้องผิวกายของฉัน........

จากความมืดมิดที่โอบกอดรอบกาย

ในยามค่ำคืน..แต่มิอาจเปรียบได้กับ

ความหนาวเหน็บที่สัมผัสไปทั่วร่าง

ฉันใช้เวลาให้หมดไปกับการรอคอย

แสงแห่งรุ่งอรุณของวันใหม่....เพื่อไม่

ให้เวลาที่หวังนั้นนานเกินไปฉันต้อง

สลับสับเปลี่ยนเอาก๊าซที่ไม่ต้องการ

ในยามค่ำคืนนั้นออกไป....แต่แล้ว...

ฉันก็ต้องเหนื่อยอีกครั้งเมื่อฉันต้องการ

ก๊าชอีกอย่างมาต่อสู้ชีวิตเพื่อรอดให้ถึง

รุ่งอรุณของวันใหม่...โอวว..ฉันเห็นสิ่งที่

ฉันรอคอยแล้ว..แสงสีทองสาดส่องมาสัม

ผัสกายฉันแล้วช่างอบอุ่นเหลือเกิน...ฉัน

ต้องการแสงนั่นเหลือเกิน....เพราะฉันคือ..

....ต้นไม้จ๊ะ......

กาแฟมั้ง ฮ่าๆๆ อ่านแล้ว หิว อ๊ะ 555

แสงแรกยามเช้าที่โดนอบอุ่นดีครับ

เมล็ดพันธุ์ ที่รอแดดยามเช้ามาปลุกชีวิต

เมื่อได้รับไออุ่นจากแดดที่โลมเลีย

จึงยืดขาเล็กๆ แต่แข็งแรงที่สุดออกมา

ดื่มกินน้ำและธาตุอาหารเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง

เติบใหญ่พอที่จะสร้างลำต้นและใบ

ให้มั่นคงแข็งแรง เพื่อหยัดยืนอยู่ต่อไปนานเท่านาน

ต้นไม้ พืชหน่ะค่ะ เป็นบทประพันธ์ที่ดีมาก อ่านแล้วเหมือนสดใสตามไปด้วยเลบ

เพลงก็เพราะคืนนี้หลับสบายและ