ทำไมบางคนชอบอยากรู้อยากเห็นหรือยุ่งเรื่องของคนอื่น (ความเป็นส่วนตัว)

แล้วแบบไหนที่ว่ายุ่ง ลักษณะไหนละ

จะได้รู้ว่าเราเข้าข่ายมั้ย

แต่คำจำกัดความของดิฉันคือ ซอกแซก ที่จะถาม พยายามที่จะให้ได้มาซึ่งข้อมูลของเรา

และพยายามที่จะถามโน้น ถามนี้ และ เสนอความคิด ทั้งๆที่เราไม่อยากให้ถาม ไม่อยากให้สนใจ

คิดไง ก็นิสัย สันดานคนก็เงี้ยแหละ อยากรู้เรื่องคนอื่น ตลอดๆ

ข้อความจาก ดังตฤณ

v

v

>>หลายคนไม่รู้จักตัวเองทั้งชีวิตเพราะมัวอุทิศเวลา

ให้กับการทำความรู้จักข้อผิดพลาดของคนอื่น

คนแบบนี้มันมีคู่อยู่ในสังคมทั้งนั้นแหละครับ ( แม้แต่ตัวเราเองบางครั้งก็ยังเป็น....มีบ้าง )

เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่จิตใต้สำนึกของแต่ละคนครับ ว่าเรื่องใดควรถามหรือไม่ควรถาม ?

หากหลีกเลี่ยงยากและลำบากในการตอบ บางครั้งก็ต้องมีการโกหกหรือตอบแบบเลี่ยงเอาครับ

เพื่อตัดความรำคาญ " เลือกคบคนให้ดูนิสัย จะเลือกรักใครอย่าหลงลืมตัว "

จริงตอบยากนะข้อนี้ คิดเหมือนกัน บางคนอยากรู้เรื่องของเราแต่ตัวตนเขากลับไม่เปิดเผย เรื่องแบบนี้มีเส้นแบ่งว่า

เราจะบอกได้แค่ไหน ถ้าเกินเส้นที่เราขีดไว้ ก็ไม่จำเป็นต้องบอกหรือนิ่งไป หรือย้อนถามกลับไปเลย ไม่บอกได้ไหม ?

เรื่องส่วนตัว ของเรา หรือของอีกฝ่ายถ้าสนิทกันมากๆๆ รอเขาเล่าเองจะดีกว่า บางทีอาจทำให้อีกฝ่ายอึดอัดเวลาเราถาม

หรือกลับกัน เวลาเขาถามเราในสิ่งที่ไม่อยากตอบ.... เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องบอกใครๆๆ ถึงปัญหาหรือข้อผิดพลาด

ของตนเองซึ่งคนที่อยากรู้จริงๆ หรือนำไปพูดต่อในทางลบได้ อันนี้เลือกเพื่อนหรือคนที่จะพูดด้วยดีกว่า

หนีไม่พ้นทุกสังคม

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

ผมคนนึงที่เป็นคนประเภทนี้ครับ

เคยพิจารณานะ ว่าทำไม ขอเรียนตามตรงว่า

ถ้าไม่เป็นโรคจิตอ่อนๆ ส่วนใหญ่คนที่มีนิสัยแบบนี้มักมีปมด้อยในใจอย่างใดอย่างหนึ่ง

จึงพยายามเสาะหาสืบค้นข้อมูลผู้อื่นขึ้นมากลบปมของตนเอง. ประมาณตรูรู้ตรูเห็น

ประมาณว่า ไม่มีใครเพอร์เฝค ทุกคนล้วนย่ำแย่เหมือนตรู....อิอิ มานต้องคิดงี้แน่

ผมชอบดูแลเอาใจแส่เพื่อนมนุษย์

เพราะมันเป็นธรรมชาติของคนส่วนใหญ่ เพียงแต่หลายๆคนก็ไม่ได้แสดงออก แค่เก็บไว้ในใจ หรือปล่อยมันไปบ้าง

ถ้ามีใครมายุ่งกับเรามากเกินไป เราก็ควรจะบอกเขาไปตามตรงว่า เราไม่ชอบ แต่ในทางกลับกัน ถ้าไม่มีใครอยากรู้

อยากเห็น ไม่มีใครมายุ่งเรื่องของเราเลยแม้แต่คนเดียว เราก็จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายวันละ ๒๔ ชั่วโมง

ปีละ ๓๖๕ วัน มันคงจะเป็นเรื่องน่าเศร้าไม่น้อยทีเดียวครับ ถ้าไม่มีใครใส่ใจห่วงใยเราเลยสักนิด สุดท้ายเราก็ต้อง

นอนตายอยู่คนเดียว ไม่มีใครเหลียวแล ยกเว้นเราจะได้บรรลุนิพพานก่อนตาย จึงจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานใจครับ