ในทุกครั้งที่เกิดการทะเลาะกัน

ผมไม่ต้องการเอาชนะใครเลย นอกจากชนะใจตัวเองเท่านั้นครับ ถ้ามีเผลอตัวไปบ้าง ก็จะเรียกสติกลับมาให้เร็วที่สุด

ต้องการเอาชนะเพราะคิดว่าตัวเองถูกไงคะ (ทั้งๆที่อาจจะผิด)

แต่ถ้าคิดอีกที ในมุมมองที่ต่างกัน อีกฝ่ายเพียงต้องการอธิบาย จึงได้โต้แย้ง แต่อีกฝ่ายกลับมองว่า จะเถียงฉันทำไม การคิดที่จะเอาชนะกัน อาจไม่ใช่ความคิดของทั้งคู่ก็ได้ค่ะ

อันนี้แล้วแต่บุคคลมากกว่า เรื่องเอาชนะ เพราะปกติตัวเองไม่ชอบเอาชนะหรือไม่ชอบทะเลาะส่วนมาก

รำคาญมากก็เงียบหรือออกไปจากจุดที่ยืนอยู่หรือเดินไปที่อื่นถ้าทำได้ตอนนั้น จริงมันน่ารำคาญมากๆๆ

ถ้ามาเถียง แถ เพื่อเอาชนะ อีกฝ่าย

ตามความคิด คนชนะมักจะถูกเสมอ ใครบ้างไม่อยากเป็นฝ่ายชนะในทุกเรื่อง เพราะนั่นหมายถึง ได้รับ การยอมรับจากผู้อื่นค่ะ

เพราะไม่อยากเป็นคนผิด และโง่

มิน่าเค้าถึงบอก จบสูงแค่ไหน

ยามโกรธ โมโห ก็โง่ได้

เมื่อวานทะเลาะกับน้องหนัก แค่เรื่องเล็กๆ

สุดท้ายต้องกอดน้อง ขอโทษน้อง ต่างขอโทษกันและกัน

ความรู้สึกคนมีค่ากว่า เงินสามร้อยที่เสียไป

พอเราเอาชนะได้ ใจเราจะรู้สึกเหมือนเป็นผู้นำเป็นผู้ยิ่งใหญ่

แต่พอลองมาทบทวนดีแล้ว กาเอาชนะก็ไม่ได้ทำให้เราสุขใจเลย

การให้ต่างหากคือการทีทำให้เรารู้สึกดีครับ

ปกติไม่ชอบทะเลาะค่ะ เพราะทะเลาะแล้วไม่สบายใจ ปรับความเข้าใจก็ยาก หากเจอคนจริงจัง พยายามไม่ทะเลาะ หากไม่ไหวก้เปิดใจคุยเลย จบๆไป แวะมาทักค่ะ