ครั้งไหนที่คุณจิตตกมากที่สุดในชีวิต ...แล้วคุณผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไร ?

----อ่านคำตอบในโหมด แก้ไข----

เพื่อจะได้ไม่รกสายตาท่านผู้ชม อิอิ

สมัยเรียนมหาลัยเกรดดีขึ้น 3 เทอมหรือช่วงปี1 ปี 2 เทอม 1 พอเทอม 2 ติดเน็ต เกรดล่วง ไปร้องไห้กับแม่ ร้องไห้ตลอดปิดเทอมเลย

ก็ช่วงเป็นหนี้บัตรเครดิต ตอนนี้เป็นไทยแล้ว 555

ใครอย่าหลงเข้าไปใช้เชียว

ตอนที่ต้องอยู่บนเกาะคนเดียวเพราะคิดไม่เหมือนชาวบ้าน

ผู้ใหญ่ยุคทำงานเฟค ไม่จริงใจ เกาะกันหลวมๆเพื่อผลประโยชน์ แทงกันเอง เหยียบกันเอง....สันดานเราทำร้ายใครไม่ได้ อยู่แบบกลางๆ ก็อยู่ไม่ได้ค่ะ แย่นะ แยกมาอยู่คนเดียวยิ่งแย่หนักเพราะเราแค่คนๆนึงที่ยังต้องการสังคม แม้จะเป็นแค่สังคมห่วยๆ......ผ่านจุดนั้นมาได้ คือต้องเงียบ สงบคำ หนักแน่นอย่าใจอ่อน เน้นทำงาน และใช้เวประบายความเครียด

เคยแค่คิด ว่าจิตตก วกเรื่องไหน

มองมองไป หาที่ลง ปลงไม่ตก

มองแล้วคิด ให้ซ้ำซาก มากและรก

ขอเพียงพก แค่หมกเม็ด เกล็ดใส่ตน

( เก็บเอาไว้ให้สอนตนครับ.....!!!! )

ร้องไห้ ฟูมฟาย สักพักก็ตั้งสติ โชคดีทีมีเพื่อนคอยเตือนสติ ให้เราปล่อยวาง ก้าวข้ามสิ่งต่างๆๆ ที่มันแย่ๆ

ผ่านมาได้ แต่มันหนักหนามากเลย

ล่าสุดเลย เมื่อปีใหม่ค่ะ เกือบพาคนไปตายหมู่ เพราะขับรถไม่ระวัง

จิตตกไม่กล้าขับรถไปหลายวันเลยค่ะตอนนี้คิดถึงทีไรก็ยังสะพรึงไม่หาย

ว่าจะมาตอบ แต่เจอเรื่องราวของเกด เราว่าเราอ่อนด๋อยมากเลยกับชีวิต

เลยเปลี่ยนจากอยากเล่า เป็นอยากให้กำลังใจเธอนะ ... เกด ...

คุณเยี่ยมมาก ที่ผ่านช่วงเวลาาที่อาจเรียกได้ว่า ลำบากที่สุดของชีวิตคนหนึ่งคน

ทุกอย่างผ่านไปแล้ว และนั่นเป็นตำราเล่มใหญ่ที่ให้เกดได้เรียนรู้ "ชีวิต" ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต

เราเชือว่าเกดต้องผ่านไปได้ด้วยดีจ้ะ ..... เป็นกำลังใจให้นะเกด .....

ครั้งหนึ่งช่วงที่กลัวการเอนทรานซ์เป็นอย่างมาก เพราะได้คะแนนอย่างต่ำ กลัวจะไม่ติดมหาลัยรัฐอย่างที่หวัง

เครียดจัดถึงขนาดนอนไม่ได้ กินไม่ลง โชคดีที่พ่อแม่ให้คำปรึกษาและเพื่อนๆเข้ามาปลอบ ก็ใช้เวลาพอสมควรละครับกว่าจิตใจจะดีขึ้น

พอประกาศผล โอเย้ เอ็นติดแล้วโว้ยยยยยยยย 55555

ตายละ เกดทำให้คนอื่นไม่อยากตอบ

ลบคำตอบได้มั้ย เนี้ย

ขอบคุณจ้า เกดเจอมาน้อย คนเจอเยอะกว่านี้ แค่ใครจะเล่า

เล่ามานะ ไซคี ก่อนที่คำตอบเกดจะทำลายตัวเอง

v

v

ล่าสุดก็เป็นช่วงที่ผมต้องไปทำงานอยู่ฮ่องกงตามลำพัง ๔ เดือน เครียดมากๆทั้งเรื่องงาน เรื่องภาษา และ

ความรู้สึกเบื่อที่ต้องอยู่ในห้องพักเล็กๆคนเดียวทุกวัน ผมก็คอยเตือนตัวเองให้อดทน เพื่อหน้าที่รับผิดชอบ

และ เพื่อครอบครัว นอกจากนั้น ก็ได้กำลังใจจากรุ่นน้องคนไทย ที่ทำงานในห้องเดียวกัน แต่ทำงานคนละ

ส่วนกัน ซึ่งพวกเขาทำงานที่นั่นมานานแล้ว บางเดือนเขาก็พาผมไปเที่ยวบ้าง แค่นั้นก็ช่วยให้ผมอดทนจน

ผ่านมันมาได้แล้วครับ