เหลือเป็นคนสุดท้าย...

ชีวิตมีอะไรมากมายกว่าชีวิตคู่อีกเยอะ..

ครั้งนึงก็เคยเป็นอย่างงี้..เรื่องธรรมดาครับ..

ถ้าไม่ใช่สำหรับเราก็ต้องเลือกเป็นธรรมดา...

ถ้าหลักสี่ ตอนนั้นคง "ปลง" แล้วละคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

...

เคยถามตัวเองเหมือนกันนะ ว่าถ้าอีกเกือบยี่สิบปีข้างหน้า เราสี่สิบ

เราจะดูแลตัวเองได้มั้ย วันนึงแปดสิบขึ้นมาจะทำไง

แต่ก็อยู่ได้ โสดมาแต่เกิดยังไม่เป็นไร เห็นใครๆไปเป็นคู่ เราก็ไม่มีอารมณ์อิจฉา หรืออยากเป็นแบบนั้น กลับภูมิใจที่เรายังโสด ยังรักษาตัวได้จนป่านนี้

ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ก็คงอยู่ได้ แค่ต้องพึ่งครอบครัวให้ดูแลเรื่อง พาไปไหนมาไหน ถ้าเกิดเจ็บป่วย

เป็นคนไม่เหงา สันโดษ มีความสุขกับการอยู่คนเดียว ไปซื้อของ เดินห้าง ดูหนังคนเดียวได้สบายๆ และก็กังวลถ้าวันนึงอาจต้องมีคนมาแบ่งเวลาเราไป เพราะเริ่มกลัวๆ มีคนจะจับคู่ให้หลายคน ไม่อยากๆ

เพลงนี้แหม วัยใครหว่า วัยหนูคงไม่ใช่ แต่ความหมายก็นะ

เพลงจะกลับไปฟังนะคะ...ถ้าต้องโสดจนอายุเท่าพี่แท่ง ก็คงใช้ชีวิตโสดที่เหลือให้สุขที่สุด อย่างพี่พันธ์ ตอนนี้ละคะ โสดมาก็นาน โสดอีกต่อไปจะเป็นอะไร คนโสดโลกนี้เยอะอยู่น่ะคะ

ดีกว่าไม่เหลือใครเลยนะ อิอิ