รถไฟชีวิต

มีสถานีเริ่มต้น

มีเส้นทางเดินรถ

อาจพบเจอกับอุบัติเหตุ

และมีสถานีปลายทาง.....

ในวันที่เราเกิดมา พ่อและแม่เป็นผู้มอบตั๋วรถที่ไม่ได้บอกสถานีปลายทางให้แก่เรา

ท่านเป็นผู้ส่งเราขึ้นรถ เราคิดว่าพ่อและแม่จะเดินทางเป็นเพื่อนเราจนสุดเส้นทาง

แต่ทว่า พ่อกับแม่อาจลงที่สถานีใดสถานีหนึ่ง ที่เหลือก็มีเพียงเราเองที่ต้องเดินทางต่อไป

ระหว่างทาง เราได้พบเจอกับนักท่องเที่ยวคนสำคัญในชีวิต คือ ญาติพี่น้อง มิตรสหาย สามีหรือภรรยาและบุตรหลานอันเป็นที่รัก

บนเส้นทางนั้น ไม่สถานีใดก็สถานีหนึ่ง เขาทั้งหลายก็ต้องลงจากขบวนรถ อย่างไม่มีวันกลับขึ้นมานั่งรถได้อีกตลอดไป

บางครั้ง เราอาจไม่รู้เสียด้วยซ้ำไป ว่าเขาทั้งหลายลงจากรถไปเมื่อใด และสถานีไหน?

บนเส้นทางนี้ เต็มไปด้วยเสียงเพลง เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ เสียงคร่ำครวญ

ความฝัน ความหวัง ความรัก ความแค้น ความชิงชัง ความโศกเศร้า ความยินดี

ได้พบเจอ อยู่ร่วม พลัดพราก และจากลากันนิรันดร...

ทิวทัศน์งามตาที่ได้พบ ผู้โดยสารต้องรู้ช่วยเหลือ เกื้อกูล หนุนส่ง รักใคร่ปรองดองต่อกัน

เคล็ดลับในการนั่งอยู่บนขบวนรถไฟลำนี้

เพราะเราก็ไม่รู้ว่าสถานีสิ้นสุดของเราอยู่ที่ไหน? เราจึงต้องรู้จักรับมือกับสถานการณ์ชีวิต อยู่กับปัจจุบัน ต้องรู้จักปรับเปลี่ยน กล้าที่จะปล่อยวาง ต้องรู้โอบอุ้มและให้อภัยผู้ร่วมขบวน

เพราะเมื่อถึงสถานีที่เราจะต้องลง จะได้เหลือความทรงจำดีๆไว้ให้คนที่ยังนั่งอยู่บนขบวนรถไฟนั้นได้จดจำ ต่อไป.....

นุสนธิ์บุคส์