แต่ไม่ยอมระบายถ่ายเทข้าวของที่มีอยู่เดิมออกมา
ด้วยทางใดทางหนึ่ง
และยังคงใส่ของเพิ่มลงไปอีก..
แม้จะพยายามกด บีบ อัดมันให้ลงไปอยู่ในถัง
ด้วยแรงที่มากเพียงใดก็ตาม
แตเมื่อถึงจุดหนึ่ง...
เมื่อเกินแรงรับของถังใบนั้น...
ก็ย่อมมีสิ่งของบางส่วน
ที่หลุดลอดออกมาจากถังนั้นจนได้
จิตใจของคนเราก็ไม่ต่างกัน...
เมื่อมีสิ่งที่เก็บไว้มากเกินกว่าเราจะกดไว้ได้
มันก็ต้องมีบางส่วนที่หลั่งไหลออกมา
โดยที่เราซึ่งเป็นเจ้าของเรื่องราวและเจ้าของจิตใจ
ไม่สามารถควบคุมได้...
คงจะดีกว่า...
ถ้าเรารู้จักวิธีระบายถ่ายเท
ความรู้สึกเหล่านั้นออกมาบ้าง
ไม่ปล่อยให้มันถูกเก็บถูกกด หมักหมมเน่าเหม็น
หรือเมื่อถึงเวลาที่เก็บไม่ไหว
ก็ไหลเลื่อนเปื้อนออกมาโดยที่เราเองก็ยังไม่รู้ตัว
จิตใจคนเรา ก็เหมือน "ภาชนะใส่ของ" ใบหนึ่ง
เมื่อวันหนึ่งเราใส่ของลงไปจนเต็ม
เราก็จำเป็นต้องคัดแยกเอาสิ่งที่ไม่จำเป็น
สิ่งที่ไม่มีสาระออกไปจากจิตใจเรา
เพื่อให้มีเนื้อที่เหลือไว้ให้เราเก็บสื่งใหม่
ที่ดีๆ ไว้ในจิตใจต่อไป...
Sudkanung ร้อย8-พัน9


