เรื่องเล่าเช้ามืดของลุงวันนี้ - ใบลาออกจากความทุกข์

ข้อมูลนี้ลุงไปลอกที่ไหนมาจำไม่ได้ ใครแต่งไว้ไม่รู้ แต่รู้ว่าคนแต่งเก่่ง 555 คนแก่นี่นะ หลงลืม

แต่เป็นคำกลอนดีๆ เหมือนของพ่อหนุ่มเหลือน้อยคนเก่งที่ชอบแต่งโคลงกลอน

ใบลาออกจากทุกข์ เขาเขียนไว้ดังนี้ครับ

ไม่สำคัญว่า...มีทรัพย์มากหรือน้อย

แต่สิ่งสำคัญ คือ...ต้องใช้ให้น้อยต่างหาก

ชีวิตจึงจะมีเหลือมากกว่าขาด

คนจนยิ่งจน...เพราะทำรวย

คนรวยยิ่งรวย...เพราะทำจน

ทำตัวให้เป็นปกติ ...ใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น

ชีวิตก็จะเป็นปกติ

ไม่ยินดีในสิ่งที่ตนได้

ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมี

เป็นคนอาภัพอับโชคที่สุดในโลก

ยินดีในสิ่งที่ตนได้

พอใจในสิ่งที่ตนมี

เป็นคนโชคดีที่สุดในโลก

อดทนได้...จงอดทน

อดใจได้...จงอดใจ

ไม่อดทน ไม่อดใจ...เรื่องเล็กจักกลายเป็นเรื่องใหญ่

คนที่มีความสุข...มิใช่คนที่มีมากที่สุด

แต่เป็นคนที่ต้องการน้อยที่สุด

ยิ่งมีความต้องการน้อยลง

สมบัติที่มีอยู่เดิม...ก็ดูเหมือนมีมากขึ้น

ความสุขหรือความทุกข์ของชีวิต

บางครั้งเหมือนการมองผ่านกระจก

หากกระจกใสสะอาด...เมื่อมองสิ่งใดย่อมมีแต่ความสุข

ปราศจากความขุ่นมัว...

หากกระจกขุ่นมัว

เมื่อมองสิ่งใด...แม้เป็นสิ่งเดียวกัน

ก็มีแต่ความทุกข์ใจ

จงจำไว้ว่า...ความสุขอยู่ไม่ไกล

เพียงเช็ดกระจกให้ใส

เช็ดใจให้สะอาดเท่านั้นเอง

ทุกข์อยู่ที่ใจ...ทุกข์ของใครก็ของมัน

ทุกข์อยู่ที่ใจ...ใครจะเก็บไว้ก็ช่างมัน

สุขอยู่ที่ใจ...ฉันเก็บมันไว้ทุกวัน

สุขอยู่ที่ใจ...ฉันจะให้กันและกัน