วันนี้เราเดินไปทำงาน ซึ่งปกติเราก็เดินอยู่เป็นระยะๆ อยู่แล้ว
เพราะที่ทำงานกับที่พักอยู่ติดๆ กัน ทุกครั้งก็เดินแบบเหงาๆ แต่คิดว่าได้ออกกำลังกาย
เพื่อลดความรู้สึกว่าทำไมคนยุคสมัยนี้ไม่ค่อยมีน้ำใจให้คนร่วมทาง เหมือนตอนเราเด็กๆ บ้างน้อ
แต่เราก็ได้แต่คิดนะ ทุกครั้งก็เดินมองนก มองไม้ มองฟ้าสวยๆ ก้อนเมฆสารพัดรูปร่างไปตามทาง
โดยทำใจให้สนุก กับสองข้างทางจนถึงที่ทำงานอย่างเหงาๆ แต่มีความสุขลึกๆ กับบรรยากาศยามเช้า
แต่เรื่องทีอยากอวดไม่ใช่เรื่องที่เล่ามาข้างต้น
เพราะเมื่อเช้านี้เอง เราเจอดีเข้าให้
เรื่องนี้ดีจริงๆ คือ มีเสียงแตรจยย.ดังขึ้นข้างหลัง เมื่อเราหันมอง
พบสาวน้อยปีหนึ่งมหาวิทยาลัยที่ใช้เส้นทางเดียวกัน
พอเข้ามาใกล้ก็ถามว่า "พี่จะไปไหน" ... พอเราบอกว่าจะไปตึกข้างหน้า
น้องอาสาพาไปส่ง ..ถึงหน้าประตู พร้อมบอกว่าจะผ่านเส้นทางนี้ทุกวันจันทร์
ส่วนวันอื่นๆ จะอยู่ที่หอพักของมหาวิทยาลัย ... ด้วยระยะทางสั้น เราเลยคุยได้น้อย
แถมไม่ทันได้ถามชื่อเสียง คณะ และไม่ได้เซลฟี่กับน้องคนสวย เสียงหวาน และจิตใจงามคนนั้น
เสียดายจัง!! .... ได้แต่ภาวนาว่า โอกาสหน้าขอพบน้องอีกครั้ง คราวนี้จะถามให้หมดไส้หมดพุงเลยทีเดียว
สมาชิกมายฯ เคยพบเห็นน้ำใจดีๆ จากเพื่อนร่วมเส้นทางบ้างหรือเปล่าจ๊ะ
หรือว่าเคยแสดงน้ำใจต่อเพื่อนร่วมทางอย่างไรบ้าง?
ทำหรือได้รับแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้าง..... อยากให้สิ่งดีๆ นี้ อยู่กับสังคมเมืองไปนานๆ จัง
หน้าบาน อื่มสุข ตลอดวันเลยหล่ะ .*^_____^*.
อยากเห็นเรื่องประมาณนี้อีก ... มาเล่าสู่กันฟัง สักหน่อยนะจ๊ะ
เพื่อให้กระทู้นี้มีแต่รอยยิ้ม และความอิ่มสุข อิ่มใจ