ตอนแรกก็รู้สึกแบบนั้นนะ แต่พอมานั่งคิด ก็ทำให้รู้สึกว่า...ในเมื่อเราต้องเจอหน้าเขาอีก (คนที่ไม่ชอบ)

การไม่มองหน้ากัน ไม่พูดกัน ไม่ทักทายกัน มันไม่ส่งผลดีต่อจิตใจเลย พอเจอห้ากันทีไร ก็เหมือนลม

ไม่แม้แต่จะมองหน้า ต้องคอยหลบ ต้องทำเป็นไม่สนใจ ใช้ความพยายามมากเหมือนกันนะ

รู้สึกเหนื่อยกับการทำแบบนั้น ก็เลยเปลี่ยนมาทำแบบที่ว่า หลังจากนั้นรู้สึกว่ามันโล่งไปหมด ไม่เหมือนแต่ก่อน

ที่รู้สึกอึดอัด ไม่อยากเจอหน้า เมื่อเราจริงใจกับเขา ก็เท่ากับว่าเราปล่อยได้ก่อน ส่วนเขาจะคิดยังไงกับเรานั้น

ไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว เพราะเราได้ทำสิ่งที่ควรทำไปแล้ว คิดซะว่าเขาเป็นเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง ไม่อยากผูกเวรกับใคร

ทำดีได้ ทำ ทำไม่ได้ ก็ต้องทำ