เตงเคยมีกรงขังแบบนั้นเหมือนกันเหรอ? เช่นเรื่องไรบ้าง ส่วนตัวเรานี่ เรื่องหนักที่สุดคือครอบครัว คิดเครียดอยู่ทุกวัน พยายามหาทางออก คิดดูสิ ถ้าคนที่ทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจมาตลอด สุดๆ แล้วเราต้องทำดีด้วยสุดๆ แล้วต้องให้มาให้เงินด้วย ต้องให้ทั้งๆที่เจ๋บช้ำน้ำใจน่ะ มันทำใจยากนะ มันสุดๆอ่ะ แต่เราก็พยายามนึกนะ ถ้าเราไม่ยอมปล่อยวาง ไม่ยอมปลง เรากลัวเราจะเป็นเหมือนวิญญาณพวกนั้นแหละ คือเข้าใจเลยว่าคนที่แค้นคนอื่นแล้วปล่อยวางไม่ได้อ่ะเป็นยังไง เหมือนคน่ทีถูกฆ่าหั่นศพอย่างนี้ คนที่ถูกอุ้มฆ่างี้ ตัวเองคิดดูดิ ว่าเค้าจะปล่อยวางได้มั้ย มันคงทำได้ยาก แต่เรานี่ไม่รับรองว่าเราจะปล่อยวางได้ไหม แต่ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก บางวันปลงได้ บางวันปลงไม่ได้ มันคิดวนเวียน แต่ต้องชนะใจตนเองให้ได้ อย่างที่พระท่านพูด เราต้องใช้ปัญญามาก่อนอารมณ์ ถ้าไม่ใช้ปัญญา ถ้าไม่รู้จักก้าวมันให้ผ่านพ้นไป เราก็จะข้ามมันไปไม่ได้ มันเหมือนกับการที่เราอยู่ระหว่างทางหลุดพ้น และทางไปนรกน่ะ ถ้าพลาดนิดเดียว ตัดสินด้วยอารมณ์คือ ตกเหว ตกนรกโดยทันทีอ่ะ เข้าใจไหม มันเหมือนบททดสอบของธรรมะนะ ใครจะรู้ ว่าเรากำลังถูกทดสอบอยู่ก็ได้ ว่าอะไรที่เราทำมาหมดน่ะ ดีแล้ว ที่สุดแล้ว แต่เราเหลืออยู่ทางเดียวคือเราต้องผ่านจุดนี้ไปให้ได้ คือถ้าพลาดนี่ ตกนรกเลย อะไรแบบนี้น่ะ และบางครั้งทุกครั้งที่มีเรื่องให้เราสงสัย เราเหมือนจะได้อ่านสิ่งเหล่านี้เจอจากธรรมะ คือเหมือนพระท่่านดลบันดาลให้เราคอยทราบคำตอบอยู่ตลอดเวลา เหมือนท่านคอยช่วยอยู่ยังไงไม่รู้นะ แต่อยู่ที่การเลือกการกระทำของเราไง ถ้าเลือกผิด ใช้อารมณ์ ไม่ใช่ปัญญา ก็จะแย่อ่ะ เป็นอย่างที่พระท่านว่าจริงๆ ให้ใช้ปัญญามอง อย่าใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา ต้องรู้จักข่มใจ ปล่อยวาง และได้อ่านบทความของดังตฤณ นี่ดีนะ เปิดไปเจอพอดี เขาจะบอกว่า ให้เราฝึกเป็นผู้ให้ ปล่อยวาง อย่ายึดติด ต้องเพ่งเล็งเห็นโทษของมัน อะไรแบบนี้น่ะ เราจะรู้สึกแปลกๆว่า ทุกครั้งที่เรานึกสงสัยอะไร เราจะต้องมีเรื่องมาค้นพบคำตอบได้ประจำ จากบทความธรรมะของพระ จากคำคม หรือจากดังตฤณ จากที่นึกรู้วูบผ่านเข้ามาในใจ จนเรารู้สึกแปลกๆว่า ทำไมเรารู้ เอ..ทำไมเรานึกรู้แทบทุกเรื่องที่เราสงสัย เหมือนถูกดลบันดาลให้มาทราบคำตอบ ทุกวันนี้ ไม่ได้พูดเพ้อเจ้อนะ บางครั้ง ถ้าเราสงสัยอะไร เราจะนึกถามสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ในใจ แล้วไม่นาน เราจะได้รับคำตอบ จากบทความ จากธรรมะ จากสิ่งที่นึกได้เองเป็นเหตุเป็นผลกัน มันทำให้