คนเราต้องรักษาสมดุลให้กับชีวิต ไม่มากไป ไม่น้อยไป พอดีๆแล้วทุกอย่างจะดี

นั่นแหละ ต่อไปต้องรักตัวเองให้มากๆ

การทำเพื่อช่วยเหลือคนอื่นน่ะ...ดีแล้ว แต่ก็ไม่ควรทำจนตัวเราเองลำบาก เราต้องคิดเสมอว่า เราทำดีที่สุดแล้ว ทำสิ่งที่ควรทำทุกอย่างแล้ว แต่คนที่เราช่วยเหลือนั้นกลับไม่เห็นคุณค่าของเรา ยิ่งสร้างความลำบากใจให้เรา

เมื่อเขาไม่เห็นคุณค่าของเรา ก็คงถึงเวลาปล่อยมือ ปล่อยไปตามยถากรรม การทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าใจร้ายอะไรหรอก แต่เราทำดีที่สุดแล้ว เขากลับมองไม่เห็นส่วนนั้น ไม่ยอมปรับปรุงตัวเอง แก้ไขตัวเอง ให้สมกับมีคนยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ เอาล่ะ ถึงเวลาปล่อยมือแล้ว ก่อนที่จะเข้าทำนอง "เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด" เมื่อตึงไป ก็ลำบากตัวเราเอง

คนที่คู่ควรกับสิ่งที่ดีที่สุดคือคนที่สำนึกในบุญคุณของคนที่ช่วยเหลือ

เราให้สิ่งที่ดีที่สุดไปแล้ว เขาล่ะ ? ทำตัวให้สมกับที่มีคนคอยช่วยเหลือหรือยัง ?

สุดท้าย เราควรยิ้มให้กับสิ่งที่เราได้ทำไปอย่างดีที่สุด ให้อภัย ไม่ถือโทษโกรธเคือง ต่อการกระทำของเขาที่เราได้รับรู้มา จบกันตรงนี้ ไม่เก็บมาใส่ใจอีก (ถ้าทำได้แล้ว ก็สาธุด้วย 😇)