สำหรับผม........ขอเตรียมตัว เตรียมใจอย่างเดียวครับ

เพราะถึงยังไง ไม่ว่าเร็วหรือช้า สักวัน.........เราทุกคนก็จะต้องไปสู่สถานะเช่นนั้นเหมือนกันทุกคน ที่เรียกว่า ไม้ใกล้ฝั่ง

เมื่อถึงคราวนั้นแล้ว ถือว่าเป็นบั้นปลายชีวิตสำหรับผม

ผมก็จะเข้าวัดวาให้มากขึ้น เดินสายทำบุญ สะสมบุญบารมีให้มากขึ้น

เพื่อผลบุญในชาติหน้าและชาติต่อไป....ตามความเชื่อของชาวพุทธ....

และที่แน่ๆ.....

หากชาตินี้ผมไม่มีวาสนาได้คู่ครอง ไม่มีโอกาสได้แต่งงาน ไม่มีลูกหลานคอยดูแลยามแก่ชรา ( ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว )

ถึงเวลานั้น ผมก็จะขอติดต่อทำเรื่องบริจาคร่างกายเป็น '' ครูใหญ่ '' แน่นอนครับ

จะไม่ให้เป็นภาระหน้าที่ แก่ผู้ใดเป็นอันขาด.........ถึงแม้จะตาย เหลือแค่ร่างไร้วิญญาณไปแล้วก็เถอะ....

...อันชีวิต คิดเทียบ เปรียบต้นไม้

ฝั่งนั้นไซร้ เซาะซ้ำ ช้ำธารไหล

เวลาวัน พลันสลาย ทลายไป

ต้นไม้ไร้ ฝั่งยืน ก็ครืนตาม

...อันเจ็บแน่ แก่ชรา มาทับโถม

ห้ำหั่นโหม โรมรัน ถึงขั้นหาม

ดุจสายธาร เร้ารุก ทุกค่ำยาม

เข้าเลยลาม ชีวัน พลันสิ้นไป............