คำที่เหมาะสมสำหรับคนพวกนี้ คือ "หลงตัวเอง"

บางคนใส่บาตรทุกวัน เข้าวัดเมื่อว่างทุกครั้ง - แต่ชอบจะตั้งตัวเป็นศูนย์กลางของความดี (เฉพาะบางคนนะครับ)

คนพวกนี้มองไปที่คนนั้นคนนี้ ตาของเค้าจะเห็นแต่ สิ่งไม่ดีๆ ของคนอื่นๆ ต้องมีเรื่องให้ติเตียนทั้งนั้น

เราจะพิสูจน์ง่ายๆ ว่า คนไหนที่เป็น ก็คือเราจะเห็นเค้าไม่สงบ เผลอไม่ได้ ชอบนินทา

นินทาครั้งหนึ่งบุญที่ทำก็หมดไปแล้วครับ และอย่าทำให้พวกนี้ขัดใจ ไม่งั้น "แค้นฝังหุ่น" เลยทีเดียว

และจะตามทำลายล้างไปจนคนที่พวกนี้ขัดใจ ต้องยอมแพ้ หรือพังพินาศน่ะครับ

แต่ปากก็จะพูดแต่ใส่บาตรทุกเช้า ทำบุญบ่อยๆ อ้างธรรมะ บุญ บาป อยู่เสมอ

คนบางคนท่องคาถาได้หลายร้อยคาถา ท่องพระไตรฎิฏกได้ด้วยซ้ำ - แต่หลงในธรรม

หลงว่ามีสมาธิเหาะเหินได้ เก่งกว่าพระอีก คนยิ่งกว่านั้น บอกว่าเก่งกว่าพระ พระน่ะบางองค์น่าจะไหว้เค้าด้วย

คนบางคนไม่ได้เก่งในงานเท่าไร แต่พูดบรรยายเก่งทำให้คนทั่วไปคิดไปว่า คนๆ นี้เก่งมากๆ

ถ้าในที่ทำงาน ก็จะเก่งฟ้องนาย เอาดีเข้าตัวเอง

ถ้าลักษณะโดยรวมของคนๆ นี้น่าจะเป็นคนขี้เหงา กลัวไม่มีใครเชื่อถือ และขี้อิจฉามากๆ

อยากได้ อยากดี กว่าคนอื่นๆ ได้อะไรมาก็รีบขยายความให้คนอื่นอิจฉา

ชอบมีคนมารุมล้อมเยอะๆ เพราะอาจมีดีตรงที่ว่า ใกล้ชิดนายนั้นเอง

คนพวกนี้ขี้กลัวด้วยซ้ำ แต่ชอบทำเก่งต่อหน้าเพื่อน ทำสิ่งที่เพื่อนไม่กล้าทำให้เห็น แต่ถ้าโดนดีจริงๆ น่ะเผ่นก่อนแน่ๆ

สรุปแล้ว หลงตัวเอง หลงในธรรมะ หลงในอำนาจวาสนา

หรือหลงในสิ่งที่ตัวของเค้าเอง ทำไม่ได้จริงๆ น่ะครับ