อืม..กระทู้คำถามข้อนี้ค่อนข้างตอบยากนะ. >>

เพราะ..มันต้องหาเหตุผลมาหักล้างกัน และ..อาจจะปฎิบัติยากก็ได้

> ในสังคมคนไทย เป็นสังคมที่พูดได้ว่า ไม่เหมือนใครในโลกนี้ ซึ่งคล้ายกับครอบครัว ครอบครัวใหญ่ หลายคนต่างจิตต่างใจกัน ไม่ลงเอยไม่ตรงกัน สวนทางกัน แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน เหยียบย่ำกดขี่กัน ฯ. ใจเรา-ตัวเรา ต้องแบ่งรับ-แบ่งสู้ ต้องมีความเกรงใจใครต่อใครมากหน้าหลายตา จำไม่หวาดไม่ไหว ทั้งๆที่ไม่ความจำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้น.

> ฉะนั้น.. ที่สำคัญตัวเราต้องสามารถช่วยเหลือตัวเอง ไม่ทำตัวให้เป็นกาฝาก เป็นภาระแก่สังคมต่างๆ จะได้ไม่มีแอกให้ต้องแบก หรือติดเป็นหนี้บุญคุณใครต่อใครไปตลอดชีวิต หาก เกิดใหม่ชาติหน้าแล้วก็ไม่รู้ว่าจะใช้กันหมดหรือเปล่า ? เหมือนกับการลูบหน้าปะจมูก ต้องจำยอมกล้ำกลืน พูดไม่ออก แล้วในที่สุดก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ความไม่ถูกต้องต่างๆ มันก็พอกเป็นดินติดหางหมู สะสมไปเรื่อยๆ จากรุ่นทวด-ปู่-ย่า-ตา-ยาย-พ่อ-แม่ และตัวเรา.

หากว่า.. ตัวเราจะ.. >>

> รู้จักวางตนให้เหมาะสมกันสภาวะอากาศ+สถานะการณ์ต่างๆ ของสังคมนั้นๆ

> รู้จักประมาณตนให้เข้ากับสภาวะแวดล้อมต่างๆกับผู้คนที่เป็นอยู่โดยรอบตัวเรา.

> รู้จักการใช้ถ้อยคำ-ข้อความต่างๆที่พิมพ์-ในการพูดจา ฯ. ไม่ให้กระทบกระทั่งจิตใจความรู้สึกของผู้อื่น

> รู้จักในการประเมินควบคุมอารมณ์-กิริยาต่างๆของตนเองที่มีอยู่-ซ่อนอยู่ภายใน ไม่ให้ระเบิด+ปรากฎออกไปในรูปแบบต่างๆ.

> รู้จักในการมีน้ำใจไมตรีที่จะแบ่งปันกันบ้างตามแต่โอกาสที่เหมาะสมโดยไม่จำเป็นต้องฝืนใจเราหรือต้องฝืนตามก้นคนอื่น.