เราก็คิดอย่างนั้น ก้าวแล้ว ยากที่จะย้อนกลับ

เมื่อเดินก็ต้องไปให้สุดทาง จะได้รู้ว่าปลายทางเป็นเช่นใด

กลืนก้อนที่จุกคอ เชิดหน้าขึ้น แล้วก้าวเท้าต่อไป

แม้ในใจอ่อนล้า เหน็ดเหนี่อย ท้อแท้บ้างก็ตาม

เมื่อไม่หมดลมหายใจ ก็คงต้องทำหน้าที่ต่อไปให้ดีที่สุด

เช่นกันอ่ะครับ.

คนเราย่อมต้องมีความคิดถึง-ห่วงใยฯ.ในสิ่งต่างๆที่ผ่านมา

แต่..วันนี้-พรุ่งนี้ เป็นเหตุการณ์ที่มีความจำเป็นที่จะต้องต่อสู้

เพื่อให้ชีวิตดำเนินต่อไป + เพื่อความอยู่รอด

เพราะ..เมื่อเดินหน้าแล้ว ยากที่จะถอยหลัง

ยังไงซะ ก็ต้องฝ่าฟันจนถึงที่สุด.

อยากมีโอกาสเช่นนั้นจังเลย ... ประเพณีไทยในต่างแดน

ถ้าเราไปอยู่ต่างประเทศจริงๆ จะคิดถึงแผ่นดินไทย มากแค่ไหนไม่รู้เลย