๑ เรื่องของการไม่ยอมรับ เราก็โดนอยู่ คนเรามักอิจฉา ไม่อยากให้ใครเกินหน้า เกินตาเขา

เมื่อเป็นอย่างนั้น ทำงานยาก เพราะไม่ว่าเราจะทำอะไร ไม่ว่าเราจะพยายามทำตัวเล็กแค่ไหน

เขาก็มองว่าไม่ดีทั้งนั้นแหละ .. เราถึงขั้นไม่พูดด้วยเลยนะ เราพูดอะไรไปก็ไม่ค่อยตอบ

ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องชวนคุยทั่วไป .. ไม่รู้เพราะอะไร ผู้บังคับบัญชาบอกเราว่าเขาไม่ยอมรับเรา

แต่ไม่บอกว่าด้านไหน แต่เราสังเกต เขามีพฤติกรรมแบบชอบเป็นผู้นำ เมื่อพูดอะไรคนต้องเออออ เห็นด้วย ส่วนเราเป็นคนยึดความถูกต้อง หากไม่เห็นด้วย เราก็แย้ง แต่ไม่ได้ใช้คำพูดรุนแรง แต่ก็มีเหตุผลสนับสนุนความคิดเสมอ ด้วยเหตุนี้หรือเปล่าไม่รู้ ทำให้เกิดการไม่ยอมรับเกิดขึ้น ...

สิ่งที่อยากบอก คือ เปลี่ยนเขายากมาก เพราะคำว่า อคติ สิ่งที่อยากแสดงความคิด คือ นิ่งเสีย ทำหน้าที่เราให้ดีที่สุด ปฏิสัมพันธ์ในเนื้องาน ส่วนที่ต่อจากนั้นปล่อยเขาไป ระวังอย่าให้เขาล้ำเส้นตัวเราจนเกินพอดีเท่านั้น ... นี่คือ สิ่งทีทำได้ ..

๒ กรณีนี้ ไม่ต้องทำอะไร ถ้าเราไม่ผิด ก็ไม่ต้องปรับอะไร เคารพเขาในส่วนที่อาวุโสกว่า และให้เกียรติในฐานะ เพื่อนร่วมงานที่พึงกระทำต่อกัน .. ติดต่อ พูดคุย เฉพาะเรื่องงาน ที่ต้องมีธุระปะปังแค่นั้นพอ ส่วนเขาจะแสดงปฏิกิริยาอย่างไร วางเฉยเสีย อดทนให้มาก พยายามมองข้ามสิ่งที่กระตุ้นให้เกิดการปะทะกัน ติดต่องาน ธุระ แล้วก็ห่างออกไป ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัว ไม่ข้องเกี่ยวกัน รักษาระยะห่างให้อยู่ในช่องที่พอดี แค่นี้สัมพันธภาพก็ไม่เสียไป(กว่านี้) ซึ่งเป็นการแสดงวุฒิภาวะ โดยเฉพาะวุฒิภาวะทางอารมณ์ของเราที่มีเหนือกว่าอีกคน ให้ผู้ดูได้เห็น แล้วเขาเหล่านั้นจะเป็นผู้ตัดสินอีกทีว่าใครแน่ ใครเจ๋ง หรือจะสนับสนุนฝ่ายไหนมากกว่ากันจ้ะ

อดทนนะ คิดว่าปัญหา อุปสรรค เป็นตัวชี้วัดความเป็นผู้บรรลุวุฒิภาวะของเรา ให้ก้าวขึ้นไปทีละขั้น ..สู้ สู้นะ เป็นกำลังใจให้เสมอจ้ะ