“...ความรู้จักอดทนและอดกลั้นไม่ยอมตัวยอมใจให้วู่วามไปตามเหตุการณ์ ตามอคติ

และตามอารมณ์ที่ชอบใจและไม่ชอบใจนั้นทำให้เกิดมีการยั้งคิด และธรรมดาคนเรา

เมื่อยั้งคิดได้แล้ว ย่อมมีโอกาสที่จะพิจารณาเรื่องที่ทำที่พูด ทบทวนดูใหม่ได้อกคำรบหนึ่ง

การพิจารณาทบทวนเรื่องใด ๆใหม่ ย่อมจะช่วยให้มองเห็นละเอียดชัดเจนขึ้น

ทำให้เกิดความเข้าใจอันกระจ่างสว่างไสว ทั้งในแง่ที่จะคิด ทั้งในทางที่จะปฏิบัติ

ปัญหาหรือความติดขัดก็ย่อมบรรเทาลง สามารถจะดำเนินงานทุกอย่างต่อไปได้โดยถูกต้อง

ไม่ผิด ไม่พุ่ง ไม่หลง และไม่เสียเวลางานที่ทำก็จะบรรลุผลสมบูรณ์บริบูรณ์...”

พระบรมราโชวาท ๑๔ กันยายน ๒๕๑๖